Rzecz o 'cule'turze w futbolu

13.07.2010, 22:52, Krzysztof Mierkiewicz 497 komentarzy

Piłka nożna, jak każdy sport, powinna jednoczyć wszystkich z nią związanych – zawodników, trenerów, fanów – węzłem szlachetnej rywalizacji, czystej, boiskowej walki o zwycięstwo, o chwałę i laury. Piłka nożna, jak każdy sport, powinna być przepełniona szacunkiem dla tych, którym wygrać się nie udało, a cechą prawdziwego mistrza powinien być podziw dla ludzi, którzy nie oddali pola, stanęli do walki i pozwolili mu wzbić się na wyżyny. Bez przegranych nie byłoby bowiem zwycięzców. Mistrzem nigdy nie będzie ten, kto – nawet pomimo świetnych wyników i oglądania świata z perspektywy najwyższego stopnia podium – nie potrafi w pokonanym dostrzec tego, kim sam jeszcze niedawno był lub niebawem może się stać.

Bill Shankly powiedział niegdyś, że futbol nie jest sprawą życia i śmierci, a czymś o wiele, wiele poważniejszym. Myślę, że dziś, po raz wtóry od dnia wypowiedzenia tych słów, dobitnie przekonaliśmy się o ich trafności. Z pewnością nie minę się zbytnio z prawdą pisząc, że po tym, co wydarzyło się wczoraj na jednym z madryckich placów na bardzo długi czas zmienią się stosunki między sympatykami Arsenalu i Barcy. Na gorsze, rzecz jasna. Być może rozpadną się – krótsze lub dłuższe – znajomości, być może ktoś usłyszy kilka niemiłych słów, być może całkiem spora grupa osób już nigdy nie wypowie się katalońskim klubie nie używając inwektyw.

A wszystko to z powodu – okiem fanatycznego kibica Katalończyków - 'niewinnego żartu grupy świętujących triumf, bardzo lubiących wszelkiej maści żarty i żarciki, piłkarzy' lub – w odczuciu wszystkich niezwiązanych z tym ponad miarę utytułowanym klubem - 'publiczny pokaz arogancji wobec Arsenalu, jego fanów i obecnego kapitana drużyny'. Jedno wydarzenie, będące de facto zwieńczeniem wielu sytuacji, które sprawiały, że większość sympatyków The Gunners miało wrażenie, iż Klub, który noszą w sercach jest czymś gorszym, aniżeli ten, z siedzibą na Camp Nou.

Nie chcę się zbytnio zagłębiać w niuanse ‘podchodów’, jakie włodarze i zawodnicy Barcy prezentują nam od ładnych kilku tygodni. Wszyscy na świecie już doskonale wiedzą, kto ma jakie DNA, gdzie tak naprawdę leży jego serce, jak to zły i mściwy Wenger trzyma wychowanka ‘najlepszej na świecie’ szkółki piłkarskiej w Londynie siłą, pomimo tego, że sam Sandro Rosell jedzie za Francuzem do Afryki. Piłkarze ze stolicy Katalonii przypominają nam o tym z zadziwiającą regularnością, dziękujemy. Chciałbym jednak skupić się na kilku faktach dotyczących feralnego wieczoru:

Po pierwsze, całe zajście miało miejsce w Madrycie, mieście, które – jako stolica Hiszpanii – jawi się większości Katalończyków, jako symbol ucisku wobec ich – walczącego o autonomię – regionu. Po drugie zawodnicy Barcelony ujawnili swe kabaretowe zdolności podczas powitania reprezentacji Hiszpanii – dobra narodowego całego kraju, które ku uciesze wszystkich obywateli, winno wznosić się nad wewnętrzne podziały. Po trzecie trykot Mes que un club został siłą założony obecnemu kapitanowi innej, będącej każdego dnia w sercach i umysłach milionów ludzi, drużyny.

Zwracam uwagę na obiektywne fakty, by nie być posądzonym o ‘brak poczucia humoru’, ‘zero szacunku wobec prześmiesznego i na co dzień psotliwego Gerarda’ oraz ‘kanonierskie nadęcie’. Proszę, przeczytajcie raz jeszcze, na spokojnie, trzy zamieszczone powyżej zdania i odpowiedzcie sobie na pytanie: Czy to był tylko żart? W przypadku odpowiedzi twierdzącej zalecam zamknięcie okna przeglądarki i nie odwiedzanie witryny Kanonierzy.com, ponieważ mało prawdopodobnym jest, abyśmy kiedykolwiek doszli do porozumienia.

Proszę, fani Barcelony, nie zrozumcie mnie źle. Zachowałem – choć po dzisiejszym poranku wydaje mi się, że jestem w mniejszości – resztki szacunku dla klubu, któremu kibicujecie, ale po prostu nie jestem w stanie przejść obojętnie wobec spektaklu, który fundują nam ludzie spod znaku Blaugrany. Nie chodzi nawet o to, że ci ludzie – mimo, że po prostu nie mogą nie dostrzegać naganności swoich działań – nawet nie pomyślą o przeprosinach. Tu nie chodzi o kwestię tego, czy i kiedy Fabregas do Was wróci – sprawy zaszły o wiele dalej. Uwierzcie mi, wszystkie zajścia, o których piszę powinny Was martwić. Tak, dobrze przeczytaliście. Dziś, kiedy wygrywacie tak wiele, kiedy Wasi ulubieńcy sięgają po Mistrzostwo Świata, kiedy każdy kibic piłkarski na świecie mógłby zachwycać się zwycięstwami Barcelony – piłkarze, którzy na to pracowali obracają sukcesy w niwecz, pokazując światu, że za nic mają szlachetną rywalizację i gardzą pokonanymi. To na pewno nie przysporzy Wam kibiców, za to wrogów – z pewnością. Sukcesy i dobra passa kiedyś się skończą, to pewne, sam całkiem niedawno oklaskiwałem The Invincibles.

Futbol naprawdę potrafi zaślepić ludzi, którzy widzą w nim więcej niż 22 biegających za piłką graczy – wie o tym każdy, kto zdarł gardło na meczu, kto czuje, że nerwy podczas spotkań kosztowały go kilka lat życia. Chwała jednak tym, którzy swoje zaślepienie wyrażają w pozytywny sposób, ze wszystkich sił dopingując swój ukochany klub, nie zapominając jednocześnie o tym, że każdy fan na Ziemi, choćby i kibicował drużynie jako jedyny, zasługuje na równe traktowanie, ponieważ on również kocha swój klub. I nie ma znaczenia to, czy zespół gra na kartoflisku, czy posiada automatyczny system zraszania murawy, czy bije się o Puchar Wójta, czy też wygrywa finał Champions League.

Apeluję zatem do wszystkich prawdziwych fanów The Gunners o to, by wznieśli się ponad zaczepki, by powstrzymali emocje i wykazywali więcej zrozumienia dla cules, którzy zachłysnęli się sukcesami, zapominając o tym, że w piłce nożnej istnieją wartości trwalsze niż tabele, wyniki i zawartość klubowej gablotki.