Arsenal może nie ma trofeów, ale pozostawia piękne wspomnienia

01.11.2012, 13:08, Maciek Skiba 22 komentarzy

Jesteśmy na ustach całej Anglii. Wyrównujemy i pobijamy rekordy. A przecież jedną z bardziej ulubionych przyśpiewek naszych kibiców jest „1-0 to the Arsenal”…

Sezon 1925/26 Arsenal rozpoczął fatalnie od porażki w derbach północnego Londynu. Następnie pojechał na północ kraju, by zebrać srogie lanie od Newcastle, 7:0. Nowy menedżer, Herbert Chapman miał wtedy pomyśleć „pieprzyć to”. Powtarzając to niczym mantrę, usiadł na ławce obok nowosprowadzonej gwiazdy Charliego Buchana i zaczął kombinować nad rewolucyjną taktyką.

Recepta tej dwójki okazała się genialna i bardzo prosta – wprowadzenie dodatkowego obrońcy. Nim przyszły pierwsze sukcesy, czas mijał. Niemalże w tej samej chwili zmieniono reguły spalonego. Zmiana zasad początkowo sprawiała wiele kłopotów, ale niedługo potem, zarówno spalony, jak nowa formacja przyjęły się. Wyniki 8-2, 3-5, 5-2, 5-7, stawały się coraz rzadsze i rzadsze, aż w pewnym momencie okazały się wspomnieniem dawnych czasów.

Piłka nożna przeszła długą i ważną drogę zmian z beztroskiej rozrywki stając się skomplikowaną grą dla kibiców, którzy płacąc po tygodniu ciężkiej pracy czują się, jakby dostali kolejne zadanie domowe z matemtyki. Mogłoby się wydawać niektórym, że Arsenal będzie winny kibicom bezmyślnej kanonady bramkowej, i to nie jednej.

Jeden zero dla Arsenalu, tak zwykli śpiewać kibice londyńskiej ekipy. Od początku poprzedniego sezonu „Kanonierzy” zaliczyli cztery spotkania z sześcioma golami, dwa razy padło ich siedem. Zostali zdemolowani na Old Trafford 2-8, a potem wygrali z Chelsea 5-3, zebrali skalpy z derbów 5-2 z Tottenhamem i ledwo co, a nadrobiliby stratę 0-4 w dwumeczu z Milanem. I teraz, w czwartkową noc wrócili z 0-4, by wygrać 7-5 z Reading, co było nie lada rewanżem dla podróżujących kibiców, rozczarowanych remisem 4-4 w Newcastle nie tak dawno temu.

Są mecze wybitne i mecze wybitne. Arsenal ma coś jeszcze, coś ponad to. Kibice niekoniecznie muszą chcieć powtórki niespodziewanej porażki 2:8 w Manchesterze czy haniebnej drugiej połowy na St James’ Park z grudnia 2011. Jednak wiele powrotów jest zapamiętywanych na lata. Krótkie rządy Andre Villasa Boasa w Chelsea nie są tak pamiętane, jak zabawne granie Arsenalu z Robinem van Persiem, który niespodziewanie opuścił kolegów.

Sezon trwa. Poźniej pozytywnie zaskoczony na Emirates został Tottenham. Dzięki temu, „Kanonierzy” zdołali zająć wysokie miejsce w lidze i stanęli w drzwiach do Europy. Jednak później coś się nie udało. Trzy bramki w 45 minut przepięknego pojedynku z Milanem pretendują do najlepszego europejskiego występu w historii stołecznych. Tylko jakim wstydem była tak kiepska druga połowa tego meczu.

Mówiąc o tak uwielbianej przez Wengera jakości, wszystkie wspomniane mecze były dużo lepsze niż ostatnie zwycięstwo nad Reading 7-5. Bardziej groteskowe od tego meczu byłoby zatrzaśnięcie się Adama Federiciego w szafie z gołym tyłkiem. Historia Arsenalu pokazuje, że występy w Pucharze Ligi dają świetny prognostyk na przyszłość: w 1987 zwycięstwo nad Suprsami i Liverpoolem stało się podwalinami pod erę George’a Grahama. Były też wpadki, jak dwa przegrane finały pod koniec lat 60. z Leeds i Swindon, ale nie obyło się bez pozytywnego wpływu rozgrywek pucharowych na piłkarzy Arsenalu. Rok 1971 skończyli z podwójną koroną.

Pucharowa gablota zieje pustką od 2005 roku. Z jednej strony, jest to dość przykre dla jednej z angielskich I europejskich potęg . Na pewno, większość fanów świetnie zrozumiałaby trzy zwycięstwa po sławne 1-0 i wzniesienie Pucharu Ligi. O ironio, z drugiej strony lata Wengera, kiedy cierpliwość stała się już nie do zniesienia po przegranym finale Carling Cup z 2011 roku i w konsekwencji sześciu sezonów bez jakiegokolwiek trofeum, to były najbardziej emocjonujące lata dla Arsenalu i jego kibiców.

Ktoś może stwierdzić, że w piłce nożnej chodzi tylko o wygrywanie. Dla sympatyków „The Gunners” byłoby to na pewno przykre. Mimo, że lista zasłużonych londyńskiego klubu przez ostatni czas nie wydłużyła się, to obecnie gra „Kanonierów” jest warta więcej niż kilka momentów chwały. Dla niektórych to może być za mało, lecz na pewno nikt nie cierpi z nudów. I właśnie z tego powodu powinni cieszyć się z Arsene’a Wengera, bo cokolwiek się stanie, oni zawsze będą mieli swoje Reading.

Tekst jest tłumaczeniem felietonu z Guardian.co.uk. Inne teksty autora tłumaczenia znajdziecie na Pod Pressingiem