Czas próby, epizod II

19.04.2009, 09:33, Marcin Wierciński 69 komentarzy

Na Wembley zapanowała cisza. Kibice obu drużyn opuścili stadion - jedni przyśpiewując, inni pocieszając się nawzajem, że "za rok też jest puchar" i "nie udało się teraz, to uda się później". Miejsce świętowania/rozpaczy przeniosło się gdzieś do pubów i restauracji. Zakończyło się piłkarskie święto.

Tylko jeden człowiek stał jeszcze pod prysznicem, usiłując spłukać z siebie nie tylko trawę, błoto i pot, ale także przeczucie, że to jeden z najczarniejszych dni w jego karierze. Wysiłki te szły jednak na marne - Łukasz Fabiański zużył już sporo wody i mydła, ale tego potwornego uczucia pozbyć się nie zdołał. Dodatkowo Polaka dobijała świadomość, że gdyby się dzisiaj lepiej spisał, to prysznic ten wyglądałby zupełnie inaczej - na młodego bramkarza płynąłby raczej strumień szampana, a nie tej banalnej, pospolitej H20.

"Ładne mi urodziny" - pomyślał, zakładając klapki i opuszczając kabinę. - "Zmarnowana życiowa szansa, pogrzebanie marzeń o pucharze i to wszystko przeze mnie. A miało być tak pięknie". W tym momencie poczuł piekący ból. Wiedział, że to nie kontuzja. Słyszał o tym parę razy od kolegów - to najczarniejszy z możliwych scenariuszy dla sportowca. Piekący ból porażki.

***

Wszedł do szatni, w której było już ciemno. Menadżer i zawodnicy uznali najwidoczniej, że należy go zostawić samego z jego poczuciem winy. Nie wiedział, czy się cieszyć z takiego obrotu sprawy - z jednej strony radował się, że nie będzie musiał przechodzić przez te wszystkie rozmowy z kolegami, z drugiej jednak czuł, iż taka wymiana doświadczeń mogłaby mu pomóc.

- Nie przejmuj się.

Czy ktoś to powiedział? A może już totalnie zwariował i słyszy teraz jakieś głosy? Nie no, przecież w tej szatni nikogo nie ma. Jeszcze parokrotnie rozejrzał się po sali. Nie widział absolutnie nikogo.

- Nie przejmuj się.

"Matko" - pomyślał Polak - "albo totalnie zwariowałem, albo ktoś tu naprawdę jest". Nie namyślając się zbyt długo, wpadł wreszcie na proste, a genialne posunięcie - podszedł do włącznika i zapalił światło.

I wreszcie go ujrzał. W kącie sali siedział jakiś czarnoskóry człowiek, ubrany w garnitur. Fabiański dość łatwo rozpoznał w nim kolegę z drużyny. Długo jednak nie mógł dojść do siebie - był wściekły, że tak łatwo skłonił własny rozum do uznania siebie za wariata.

- Emmanuel? Co ty tu robisz? - zapytał Fabiański, nie potrafiąc ukryć zszokowanej miny.

- Czekam na ciebie - odparł obywatel Wybrzeża Kości Słoniowej - pomyślałem, że nie chciałbyś teraz być sam.

- Dzięki - tylko na tyle stać było Polaka, któremu myśli błyskawicznie krzątały się po głowie.

***

Pół godziny później Łukasz Fabiański siedział w szatni stadionu Wembley tuż obok Emmanuela Eboue, słuchając, co też jego czarnoskóry kolega z drużyny ma do powiedzenia. Była to przyjazna rozmowa dwóch zawodników, wymieniających się poradami.

- Widzisz - ciągnął dalej Eboue - to nie był dla mnie zbyt dobry okres. Nasi wspaniali kibice wygwizdywali mnie, ale najbardziej dręczyło mnie co innego - przeczucie, że ich gwizdy są zasłużone. I były. To mnie sparaliżowało na kilka następnych spotkań. Kumasz, grasz i się boisz, że gdy dotkniesz piłki, coś pójdzie nie tak i znowu rozlegną się gwizdy.

Fabiański doskonale wiedział, o co chce i musi zapytać. Eboue zamilkł, jakby domyślając się zamiarów Polaka. W końcu Łukasz nie wytrzymał i zadał najważniejsze pytanie, to na które sam szukał odpowiedzi wewnątrz swojej głowy.

- I jak sobie z tym poradziłeś?

Eboue zrobił minę, która wyrażała "doskonale-wiedziałem-że-będziesz-chciał-to-wiedzieć". Spojrzał bramkarzowi prosto w oczy i rzekł powoli, ale wyraźnie. Wiedział, że nie będzie w stanie tego powtórzyć, jednocześnie jednak miał świadomość, że musi podzielić się tym z kolegą.

- Cóż, w takich chwilach człowiek musi zdać sobie sprawę z tego, że strach paraliżuje. Dlatego lęk przed dotknięciem piłki powoduje faktycznie fatalne zagranie. Głowa i nogi w futbolu są powiązane. Byłem przybity, ale podszedł do mnie Kolo i powiedział: "słuchaj, stary, nie bój się, inaczej znów cię wygwiżdżą". Tego było mi potrzeba. Zrozumiałem, że bycie piłkarzem Arsenalu do czegoś zobowiązuje.

- Do czego? - zapytał Fabiański. Mniej więcej znał odpowiedź, ale chciał ją dostać, chciał ją usłyszeć i przyjąć.

- Do walki, która zawsze kończy się podniesieniem z dołka. To jest Arsenal Londyn, tu trzeba mieć charakter - odparł Eboue, a widząc pytający wzrok Fabiańskiego, dodał: - Uwierz mi, jeśli dasz sobie radę z tym, co teraz przechodzisz, możesz być wielkim piłkarzem i ważną częścią zespołu. Boss lubi ludzi z charakterem.

W tym momencie młody bramkarz poczuł, że piekący ból w klatce piersiowej jakby nieco ustał.