Gdzie oni są? Lassana Diarra

27.11.2013, 12:14, Mateusz Marchewka 12 komentarzy

– Mam 22 lata, chcę grać, bo futbol to moja pasja i praca. Niestety, w Arsenalu specyficzne kryteria doboru podstawowej jedenastki mi na to nie pozwalają, dlatego chcę odejść. Takimi słowami pożegnał się z Arsenalem. Jak niespodziewanie przybył na Emirates, tak samo spontaniczne opuścił północny Londyn, a chwilę potem Anglię. W kolejnym odcinku cyklu przyjrzymy się karierze francuskiego defensywnego pomocnika – Lassa Diarry.

Nikt później nie dowiedział się, co francuski piłkarz miał na myśli. Tajemnicze "kryteria" selekcji piłkarzy do wyjścia na murawę w dniu meczu prawdopodobnie były wymyśloną bujdą, przecież nie każdy potrafi się przyznać do braków we własnych umiejętnościach. Sportowe życie czarnoskórego pomocnika już od początku nie było bajką. Przybyły z Mali młodzieniec pierwsze kroki zaczął stawiać we francuskich szkółkach. Podawany sobie z jednej do drugiej ekipy pod różnymi pretekstami, nieco opieki doznał dopiero w Le Havre, zespole grającym na zapleczu francuskiej ekstraklasy. Przez całe juniorskie lata, Lass odstawał od rówieśników wzrostem, siłą i budową ciała. Przez ten czas słuchał tylko i wyłącznie proroctw, jakoby przez te braki naturalne nigdy nie zaistnieje w poważnej piłce.

Płynąc pod prąd, Lass przekuł swoje wady w boiskowe zalety. W wieku 19 lat zadomowił się w podstawowej jedenastce drugoligowca i powoli przywykał do słyszenia samych pozytywnych głosów na temat swojej gry. Solidna postawa w defensywie przyczyniła się do nieoczekiwanego powołania do młodocianej kadry "Trójkolorowych". Przez dwa lata defensywny pomocnik nastukał dla niej 18 występów.

Przez swój dosyć podobny wygląd i styl gry do jednej z legend tamtejszej pilki, do naszego bohatera przyległa ksywka "drugi Makelele". Historia zna kilka przypadków zarówno przed i po Lassanie, gdy mówiło się w ten sposób o młodych piłkarzach, tzw. przywilej juniorskich talentów. Jednak w kontekście Francuza podobieństw nie koniec. Skauci, a następnie włodarze Chelsea zechcieli, aby młody piłkarz faktycznie został następcą Claude'a Makelele i ściągnęli go do Londynu. Był rok 2005.

Przez dwa lata na Stamford Bridge Diarra przechodził wzloty i upadki. Niezłe występy w drużynie rezerw zostały docenione tytułem 'piłkarza młodego pokolenia' w klubie, a także debiutem w lidze oraz na europejskich arenach. W następnej kampanii, Lass został przesunięty z konieczności na pozycję bocznego obrońcy. Mimo niezłych ocen, Jose Mourinho nie traktował piłkarza, jak stałego elementu jedenastki meczowej. Lassana nie przedłużył kontraktu i chwilę przed nabrania mocy 'prawa Bosmana', po francuskiego pomocnika zgłosił się Arsenal.

Pobyt u lokalnego rywala nie był ani momentem przełomowym w karierze Diarry, ani krokiem w tył. Piłkarz czuł i znał swoje możliwości, pewny gry w podstawowym składzie "Kanonierów" przystał na propozycję Wengera. Medialne rozgrywki, uśmiechy, klepanie po plecach nie miało żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości. Lass grywał końcówki lub wychodził do potyczek w krajowych pucharach. Traktowany jako "zapchaj dziura" po pięciu miesiącach zdjął koszulkę z armatą i postanowił zasilić Portsmouth FC. Warto nadmienić, że podczas romansu z Arsenalem, po piłkarza zgłosiła się dorosła reprezentacja Francji.

Środowisko krzyczało o wielkim kroku w tył, pukało się w głowę, ale Lass po raz kolejny zagrał na nosie znawcom – czas pokazał, że fortuna mu sprzyja. Dołączywszy do portowego miasteczka w zimie, dosyć szybko wywalczył sobie miejsce w podstawowym składzie i z miejsca stał się mocnym punktem zespołu. Jego kolegą z drużyny stał się Lauren, również były "Kanonier". Większość z nas pamięta, jak świetny był to sezon dla "Portowców", którzy sięgnęli po FA Cup, a przecież dwa lata później zostali wyrzuceni z Premier League za sprawą wielkich długów. Mimo kilku lat na boiskach angielskiej ekstraklasy, nasz bohater dopiero na tym etapie przeżywał po raz pierwszy pewne ważne dla piłkarza momenty: strzelona bramka czy wykluczenie z boiska za czerwony kartonik należy przecież do podstaw tej ukochanej przez nas gry. Minął rok od przyjścia na Fratton Park, a Lass nieoczekiwanie przeniósł się do gorącej Hiszpanii.

Okrągłe dwadzieścia milionów euro, jakie wyłożył na niewielkiego, acz pracowitego, pomocnika Real Madryt nie mogły zostać niezauważone. Szybkie formalności i Diarra dołączył do "Królewskich". W ojczyźnie Santiego Cazorli i Nacho Monreala spędził trzy i pół roku, rozegrał aż 116 spotkań (we wszystkich rozgrywkach), raz wpisując się na listę strzelców – swoim trafieniem zapewnił Realowi trzy punkty w spotkaniu z Deportivo La Coruna na inaugurację sezonu 2009/2010. Na Santiago Bernabeu Lass grał solidnie, w trakcie drugiego sezonu otrzymał nawet koszulkę z numerem 10. W 2010 roku do klubu przyszedł Jose Mourinho – trener, który już raz nie zaufał naszemu bohaterowi. Historia nieco się powtórzyła, bo Lass momentalnie został wystawiony na listę transferową, a na jego pozycję defensywnego pomocnika sprowadzono Sami'ego Khedirę. Dziwnym trafem chętnych chyba brakowało, gdyż Francuz reprezentował barwy klubu jeszcze przez dwa sezony i dopiero ostatniego dnia okienka transferowego w 2012 roku zmienił front – zatrudnił go klub z drugiego końca kontynentu.

Pięć tysięcy kilometrów na wschód, szalony prezes Anży Machaczkała zaczął spełniać swój niecny plan stworzenia bardzo silnego klubu, który z łatwością nawiąże walkę z hegemonami ligi rosyjskiej. Lass, mimo początkowych niejasności, usilnie przekonywał prasę, że głównym motywem jego transferu nie są wielkie pieniądze zawarte w kontrakcie, a doborowe towarzystwo (m.in. Samuela Eto'o). Pierwszy sezon w Rosji nie był dla niego najlepszy. Robił to, co do niego należało, ale jednak nie zawsze, bowiem przez cały sezon zdołał wystąpić tylko w 18 spotkaniach. Kiedy grał, udawało mu się chwycić za serce takimi uderzeniami.

Kiedy projekt pod nazwą "Wielkie Anży" upadł z kretesem, a cały skład został wystawiony na listę transferową po Lassa ustawiła się mała kolejka. Do ojczyzny chciały go ściągnąć potęgi jak Monaco i PSG, ale Francuz dziwnym trafem wybrał... Lokomotiw Moskwa! Pod koniec września tego roku, Diarra zmienił nadmorski Dagestan na stolicę imperium. Do tej pory stanowi trzon zespołu, wyszedł na boisko w 9 z 10 meczów i strzelił jedną bramkę.

Najwidoczniej rosyjska piłka spodobał się mu na tyle, by nie wgłębiać się w zainteresowanie ze strony zagranicznych klubów. Jego historia uczy, że czasami trzeba zrobić krok w tył, by móc rozwinąć się jeszcze bardziej i zaskoczyć wszystkich. Lassana Diarra, który dzisiaj liczy już 28 lat może mówić o sobie, jako piłkarzu spełnionym. Co prawda drugim Makelele nie został, ale czasu ma jeszcze nadto, by pokazać co potrafi.

Maciek Skiba, artykuł pochodzi z partnerskiego serwisu Highbury.pl

Jeśli podobał Ci się artykuł i chcesz być z nami na bieżąco zapraszamy do polubienia naszego fanpage'a – wystarczy kliknąć tutaj Highbury.PL, a także do śledzenia nas na Twitterze – w tym celu kliknij tu HighburyPL