Theo Walcott - cudowne dziecko

20.09.2009, 16:41, Jakub Zapał 41 komentarzy

Theo Walcott - jedna z największych nadziei angielskiej piłki, człowiek który z rezerw Southampton przebił się do jednej z najsilniejszych europejskich jedenastek. Ofensywny gracz Arsenalu Londyn postanowił udzielić kilku informacji dotyczących jego dotychczasowej kariery. Kilka słów szepnęli także jego przyjaciele oraz najbliższa rodzina.

Ludzie ci opowiadają poszczególne dzieje z kariery naszego najcudowniejszego talentu, który już dziś świadczy o sile Arsenalu i jest największą nadzieją reprezentacji Anglii na Mistrzostwa Świata w 2010 roku. Jeśli chcecie dowiedzieć się jak powinna przebiegać wzorowa droga do kariery zapraszamy do obszernego artykułu.

Theo: Gdy miałem 10 lat i chodziłem do szkoły, nasz nauczyciel kazał nam wyobrazić swoją przyszłość. Narysowałem wszystko, aż do lat starości. Dopiero co zacząłem kopać piłkę, dlatego naszkicowałem siebie, jako profesjonalnego piłkarza. Wyobraziłem sobie siebie, kierującego wspaniały samochód, mieszkającego we wspaniałym domu oraz wygrywającego mistrzostwo świata z reprezentacją Anglii. Miałem także dwie żony. Jedna umarła, a następnie mogłem się ponownie ożenić (nie mówiłem jeszcze tego mojej dziewczynie Melanie). Później to ja umarłem. W wieku… 90 lat.

Jako mały chłopiec w ogóle nie byłem zainteresowany piłką nożną. Kiedy pierwszy raz wyszedłem na boisko miałem 9 lat. Gdy nikt nie chciał być bramkarzem, to ja zgłosiłem się na ochotnika. Pomyślałem, że byłoby wspaniale bronić rzuty karne. W rzeczywistości było to bardzo nudne. Od tej pory codziennie graliśmy w piłkę, od rana, aż do obiadu. Robiliśmy sobie nawet zabawkowe reklamy nike. 10 lat później mogłem spełnić jedno ze swoich marzeń i wystąpić w prawdziwej reklamówce jednej z najsłynniejszych marek na świecie.

Mój przyjaciel Adam dał mi szansę zagrać w prawdziwym meczu wraz z drużyną Stevenson gdy miałem 10 lat. Brakowało im jednego zawodnika i to właśnie ja do nich dołączyłem. Nigdy wcześniej nie grałem w profesjonalnym spotkaniu, jednak wyszedłem na boisko i strzeliłem perfekcyjnego hat-tricka: głową, lewą oraz prawą nogą. Nawet nie wiem jak to się stało. Nigdy nie zapomnę tego widowiska.

Ojciec Theo: To był pierwszy raz, kiedy oglądaliśmy syna w akcji. Ustrzelił wówczas 3 bramki, co było ogromną niespodzianką. Newbury chciało go zakontraktować zaraz po spotkaniu, jednak nie wiedziałem co mam odpowiedzieć. On nigdy wcześniej nie grał w piłkę.

Steve Taylor, trener AFC Newbury: Theo był bardzo małym zawodnikiem, jednak pokazał ogromny potencjał. Pamiętam rozmowę z jego ojcem: „Don, on kiedyś zostanie profesjonalnym piłkarzem”. Na co Pan Walcott odpowiedział: „Ty chyba sobie żartujesz”.

Jednak byłem pewny swego. Wiedziałem, że jest to niebywały talent.

Tym, co wyróżniało Walcotta była niebywała szybkość. Biegał on niczym olimpijski sprinter. Biegał tak samo szybko z piłką, jak i bez niej. Zawsze wiedział gdzie ma biec, a piłka trzymała się go niczym przyklejona. Oglądanie jego było prawdziwą przyjemnością.

Po krótkim czasie zakontraktowaliśmy go. Mówiłem przeciwnikom, że mamy w składzie Brazylijczyka, który nazywa się Theo. On z kolei wyszedł w pierwszym spotkaniu i od razu strzelił hat-tricka.

Theo: Tak naprawdę nie wiem czym był dla mnie wtedy futboll. Wiem tylko, że moją największą inspiracją był Michael Owen. To on sprawił, że piłka nożna stała się dla mnie prosta.

Gdy miałem 11 lat, zostałem zaproszony na Stamford Bridge. Miałem wówczas pełnić rolę chłopca do podawania piłek w meczu Chelsea – Liverpool. Zostałem przedstawiony zawodnikom, to było naprawdę przerażające. Pamiętam przechadzkę do szatni. Pierwszą rzeczą jaką tam zobaczyłem były pośladki Zoli. Czułem się jak zakłopotana mała laleczka, ponieważ było tam tak wiele ludzi. Zobaczyłem także mojego idola – Michaela Owena. Pozwolił mi nawet zrobić ze sobą zdjęcie. Sześć lat później zabrałem to zdjęcie ze sobą na mundial do Niemiec. Pokazałem mu je i obaj zaczęliśmy się śmiać.

Lyn Walcott – mama Theo: Zdałam sobie sprawę z tego, że mój syn ma ogromny talent, gdy miał 13 lat. Pamiętam, gdy mówiłam do męża: „on może zostać kimś wyjątkowym”.

Na co Don odpowiedział mi: „Nie możemy tak mówić”. Ojciec nie do końca wierzył, że Theo może coś osiągnąć. Myślał, że takich jak on jest wielu…

Andy Ritchie – trener drużyny juniorskiej Southampton FC: Pierwszy raz zobaczyłem Walcotta na testach w Southampton. Drużyna U13 grała z Chelsea i odniosła zwycięstwo 5-2. To była niespodzianka, ponieważ rzadko kiedy udawało nam się strzelać tyle bramek przeciwko The Blues. Wtedy przyjaciel powiedział mi, że młody chłopiec – Theo Walcott strzelił trzy bramki. Nie był jeszcze wtedy naszym zawodnikiem.

Pracowałem 17 lat w Crystal Palace, Charlton, Chelsea i Southampton. Nigdy nie spotkałem kogoś tak wyjątkowego jak on. Nawet w Chelsea, gdy jednym z moich podopiecznych był John Terry. Theo cechowała naturalna gra. Coś czego nie możesz się nauczyć, musisz się z tym po prostu urodzić. Doskonałym przykładem może być jego rajd w meczu Champions League z Liverpoolem. Jeśli masz kogoś takiego jak Walcott w drużynie, jesteś po prostu szczęśliwym trenerem.

Theo: Gra w drużynie młodzieżowej oznaczała wiele bramek i wiele podróży. Wszędzie dowoził mnie ojciec. Jednego razu nie mogliśmy dotrzeć na mecz, ponieważ zepsuł się nam samochód. Musieliśmy zadzwonić po pomoc. Tuż po Mistrzostwach Świata w Niemczech kupiłem tacie nowy samochód. Mógł wreszcie zamienić swój wysłużony wóz na coś porządnego.

Gdy miałem 13 lat, był to mój drugi sezon w Southampton. Założyłem się z ojcem o 100 funtów, że strzelę co najmniej 30 bramek w sezonie. Ostatni mecz sezonu rozgrywaliśmy przeciwko drużynie Tottenham, a ja miałem dopiero 28 trafień. Strzeliłem 29, a mój tato był już cały zdenerwowany, że może przegrać zakład. W ostatnich pięciu minutach wywalczyłem rzut karny. Mój ojciec wykrzyczał: „jeśli strzeli, wygra 100 funtów”. Niestety… trafiłem w poprzeczkę.

Andie Ritchie: Gdy Theo miał 15 lat, wszyscy wiedzieli już jakim utalentowanym jest zawodnikiem. Graliśmy przeciwko drużynie Arsenalu w rozgrywkach FA Youth Cup, a Walcott strzelił zwycięską bramkę swoją słabszą nogą, po niebywałym przyjęciu piłki. Wyprzedził zawodników o 3 lata od siebie starszych. Cały stadion był pełen zachwytu. Był tak wyjątkowy, że wiedziałem iż Southampton nie zatrzyma go na zawsze.

Jake Thomson – najlepszy przyjaciel Theo z Southampton: Walcott od zawsze miał coś specjalnego. Każdy wiedział, że jego kariera kiedyś się rozwinie i trafi do kadry.

Gdy mieliśmy 16 lat przenieśliśmy się do kwatery zwanej The Lodge. Było tam bardzo zabawnie: wiele walk na poduszki, walk w wodzie, dziewczyny kręcące się wokół nas. Theo dzielił pokój z Garethem Balem, ja mieszkałem w pokoju obok. Walcott trenował z pierwszym zespołem, jednak gdy wracał to The Lodge był jednym z nas. Nazwał siebie „underwear bandit”. Zakładał majtki na głowę i grasował po pokojach okładając nas ręcznikami.

Theo: W wieku 15 lat, gdy grałem w rezerwach Southampton zdałem sobie sprawę, że profesjonalna kariera jest całkiem realna. Rok później zamieszkałem w The Lodge z rówieśnikami. To był wspaniały okres. Walczyliśmy na poduszki, a specjalnym ciosem był rzut poduszką tak, aby przeciwnik dostał zamkiem. Zanim ja i Gareth wyprowadziliśmy się, zapisaliśmy swoje imiona na ścianie naszego pokoju.

Georges Prost – trener U17 Southampton: Dla trenera praca z takim zawodnikiem była wspaniała. Angielska młodzież zawsze jest zmotywowana i zdyscyplinowania, ale Theo miał coś jeszcze – świetną technikę. Uważam, że gra ze starszymi chłopcami pozwoliła mu szybciej dorosnąć i stać się dojrzałym chłopcem.

Lynn Walcott: Wiedzieliśmy, że gdy nasz syn podpisze kontrakt z Arsenalem wszystko się zmieni. Pamiętam to jak dziś, to był 20 stycznia 2006 roku. Byłam z córką w Sainsbury i zadzwonił do mnie mąż. Powiedział wówczas: „Szybko, musisz się szybko dostać do Hertfordshire. Za chwilę zostanie zakontraktowany!”. Błyskawicznie wyskoczyliśmy ze sklepu i pojechałyśmy towarzyszyć synowi w podpisywaniu kontraktu. Tak oto nasz mały Theo został Kanonierem. Kolejnym ważnym etapem w jego karierze było powołanie na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Wtedy dziennikarze dobijali się do naszego domku dniami i nocami, a miasteczko omal nie oszalało.

Jake Thomson: Niestety Theo odszedł do Arsenalu, ale kiedyś musiało to nastąpić. Starałem się oglądać go jak najczęściej. Ktoś ze sztabu powiedział, że nasz młody talent pojedzie na mundial. Jego ojciec stwierdził, że to chyba jakiś żart. Kiedy młody Walcott otrzymał powołanie, Don nie mógł w to uwierzyć.

Theo: Przeprowadzka do Arsenalu była nie lada wyzwaniem. Opuściłem kolegów, skończyły się żarty, a wszystko stało się bardzo poważne. Musiałem szybko dorosnąć. Byłem nieco zawstydzony, gdy wchodziłem do szatni. Chyba każdy byłby, gdyby obok niego siedzieli tacy zawodnicy jak Thierry Henry, Frederik Ljunberg, Robert Pires. Po kilku meczach zacząłem mieć problemy z jednym z ramion. W Southampton mówili na nie „dead arm”. Kilka tygodni później doszło drugie. Było to związane z moją genetyką. Gdy biegałem musiałem trzymać ramię, bo mogło mi ono po prostu wypaść. Niestety nie mogłem dawać z siebie wszystkiego.

Don Walcott: To co podziwiam u Theo, to jego postawa. Potrafił znakomicie zachować się podczas MŚ 2006. Ludzi w tak młodym wieku często ponoszą emocje. Mój syn znakomicie nad tym zapanował i mogę być z niego dziś dumny.

David James – przyjaciel z reprezentacji: Mimo tego, że młody napastnik Arsenalu został powołany na mundial, nie zagrał on ani jednej minuty. Nie miał o to do nikogo pretensji, a na treningach zawsze dawał z siebie wszystko. Od początku zwrócił on moją uwagę.

Theo: Podczas MŚ 2006 zrobiłem mały pamiętnik, nagrany na płytę DVD. Sfilmowałem kibiców, nasz autobus, przeprowadziłem wywiady z kolegami z reprezentacji. Czułem się bardziej jako fan, niż jako gracz. Byłem jeszcze małym chłopcem i to wszystko wydawało się dla mnie straszne. Było mi trochę smutno, że nie dostałem szansy. Mam zamiar zrobić zupełnie inny pamiętnik z następnych mistrzostw. Zawsze na stołówce siadam obok David Beckhama. Moja siostra jest naprawdę zazdrosna, kiedy jej o tym mówię. Mogę wtedy podziwiać jego tatuaże. David ma na mnie naprawdę duży wpływ. Od początku zaopiekował się mną. To naprawdę wspaniały facet.

Steve Taylor: Nie jestem zaskoczony tym, jak potoczyła się jego kariera. Jeśli nawet ktoś go skrytykuje, to on wraca jeszcze silniejszy. Tak samo jest w reprezentacji Anglii. Wrócił i strzelił trzy bramki przeciwko Chorwacji. Ten rezultat był kamieniem milowym dla reprezentacji.

David James: Theo przypomina mi Michael’a Owen’a. Michael nigdy się nie wywyższa, zawsze jest sobą. Walcott jest taki sam. Nawet po meczu z Chorwacją gdy napastnik Arsenalu strzelił 3 bramki i najzwyczajniej w świecie pojechał do domu. Chłopaki nazywają go Lewis Hamilton, ponieważ jest szybszy od bolidu kierowcy McLaren’a. Jego po prostu nie da się nie lubić.

Jake Thomson: Zawsze mówiłem mu, że jedyna zmiana jaka go czeka, to grubszy portfel. To wspaniały chłopak, ze świetnej rodziny. Nigdy nie patrzyłem na niego jako na „Theo Walcott’a”, on jest po prostu moim przyjacielem.

Andy Ritchie: Walcott ma wspaniały kontakt z kibicami, jest wymarzonym partnerem marketingowym. On może zostać prawdziwym ambasadorem futbolu.

Theo: Ciągle jestem tylko dwudziestolatkiem. Jest jeszcze wiele rzeczy które mam do zdobycia z Arsenalem i reprezentacją Anglii. Czuję się wspaniale, kiedy Boss wymienia moje nazwisko w podstawowej jedenastce. Przewiduję, że Anglia wygra najbliższe Mistrzostwa Świata. Nie wiem czy mogę wygłaszać takie zdanie, ale mam nadzieję, że moje marzenia staną się rzeczywistością.