What's wrong, Theo?

17.11.2017, 14:48, Jakub Knapik 29 komentarzy

20 stycznia 2006 roku Theodore Walcott dołączył do Arsenalu. Cudowne dziecko angielskiej piłki. Szybki, sprytny, uzdolniony technicznie - mający wszystkie atrybuty, by stać się jednym z najlepszych zawodników ligi. Choć z perspektywy czasu może to brzmieć komicznie, tak właśnie było. Biły się o niego największe drużyny, w tym Real i Barcelona. Ostatecznie wybrał ofertę Arsene?a Wengera.

Kanonierzy zapłacili za Anglika 5 milionów funtów - jak na początek czasów zaciskania pasa przez stołeczny klub, było to całkiem sporo. W swoim pierwszym meczu w rezerwach wpisał się na listę strzelców, a 2 tygodnie później zasiadł na ławce rezerwowych w meczu z Realem Madryt. Niecałe dwa miesiące po dołączeniu do zespołu podpisał profesjonalny kontrakt, który uczynił go najlepiej zarabiającym 16-latkiem w historii Premier League. Robi wrażenie, ale w końcu czego nie robi się dla przyszłego trzonu drużyny, prawda?

To, że Theo nie rozwinął się tak, jak tego wszyscy oczekiwali, to delikatnie powiedziane. W pewnym momencie zatracił swoją błyskotliwość. Stał się jeźdźcem bez głowy bazującym jedynie na swojej szybkości. Co jakiś czas wpisywał się na listę strzelców lub asystował, ale marnował zdecydowanie zbyt dużo sytuacji. A może zawsze taki był, tylko nikt nie zwracał na to uwagi, zrzucając to na jego młody wiek? Ciężko stwierdzić.

Będąc szczerym, z trudnością przychodzi mi pisanie tego tekstu. Ciężki i pracowity tydzień może być jednym z powodów, choć osobiście skłaniam się ku innemu czynnikowi - Walcott jest jednym z moich ulubionych zawodników. Tak, piszę poważnie. Od pierwszego dnia mojej drogi krzyżowej jako kibica Arsenalu zapałałem do niego sympatią większą niż do reszty piłkarzy. Dlaczego? Gdy patrzę teraz na 28-latka, odpowiedź brzmi: nie wiem. Gdy jednak zamknę oczy i przypomnę sobie czasy sprzed sześciu lat, lekko się uśmiecham. Dalej nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć. Czy to przez nieziemską szybkość? Możliwe. Przez zamęt, jaki wprowadzał w szeregi obrońców? Pewnie tak. Przez piękne, techniczne wykańczanie akcji (umówmy się - sposób, w jaki Theo finezyjnie pakował piłkę do siatki był łudząco podobny do Henry'ego)? Prawdopodobnie.

Faktem jest, że ominął mnie, nazwijmy to, okres ochronny Walcotta, spowodowany jego młodym wiekiem. Poznałem go jako wciąż perspektywicznego gracza, któremu jednak brakuje chłodnej głowy i który co mecz ściągał na siebie bluzgi kibiców. Wbrew wszelkim prawom logiki, wierzyłem, że wciąż może stać się gwiazdą na międzynarodową skalę. Być może dlatego, że wtedy miałem jeszcze małe pojęcie o piłce, a jedyne mecze, jakie oglądałem, to spotkania Arsenalu, ale wierzyłem. Przyznaję, że ślepo i bezkrytycznie.

Odejście van Persiego złamało mi serce. Dosłownie. Najlepszy gracz w klubie, obok Fabregasa ten, który ściągnął mnie do północnego Londynu. Jednak załapałem się jedynie na ostatnie tygodnie Hiszpana w Arsenalu, a z van Persiem spędziłem cały rok. Transfer Holendra mocno zdystansował mnie do wszystkich zawodników, pozwolił spoglądać na nich nieco bardziej realistycznie. Przede wszystkim nauczył mnie, że należy przywiązywać się do klubu, nie piłkarzy. Dzięki ci za to, Robin!

Wciąż jednak trzymałem kciuki za Walcotta i Ramseya, którzy, obok Girouda, wysunęli się na szczyt mojej krótkiej listy ulubionych graczy. Chyba po prostu mam słabość do krytykowanych graczy.

Wyobraźcie sobie moją radość, gdy w sezonie 12/13 Theo odpalił szósty bieg swoich umiejętności. Bieg, na który od tamtego czasu nie może i już pewnie nigdy nie wróci. Strzelał jak karabin maszynowy, z miejsca stał się kluczową postacią drużyny, tuż obok Santiego Cazorli. W tym klubie jednak nic nigdy nie jest gładkie i proste. Kontrakt Anglika wkrótce miał wygasnąć, a on sam niespecjalnie śpieszył się z jego przedłużaniem. Media były pewne, że Walcott po sezonie zostanie zawodnikiem Chelsea. Exodus wyróżniających się graczy Kanonierów trwał w najlepsze. Nie ukrywajmy tego - nikt nie chciał wtedy odejścia Theo. Napastnik jednak przedłużył kontrakt (pomogła w tym zapewne wysoka pensja i obietnica gry na szpicy), a Chelsea sprowadziła w zimie Dembę Ba. Temat transferu wychowanka Southamptonu umarł, a on sam stał się najlepiej zarabiającym zawodnikiem w klubie.

Przez całą kampanię Walcott wyróżniał się na tle swoich kolegów. W końcu grał na miarę swojego talentu. Sezon 13/14 także zaczął z wysokiego C. Ustabilizował formę i dawał bardzo dużo swojej drużynie. Lecz jak już wspomniałem, w Arsenalu nic pięknego nigdy nie trwa wiecznie. Anglik doznał dwóch kontuzji - jedna wykluczyła go z gry na 2 miesiące, druga na prawie rok. Zerwane więzadła krzyżowe w kolanie skutecznie osłabiły jego największy atut - szybkość. Po powrocie nie był już tym samym piłkarzem. Zamiast robić progres, czynił regres.

Początek ubiegłego sezonu był mocno obiecujący - Theo znów zaczął regularnie trafiać do siatki, a do tego udzielał się w innych aspektach gry zespołu. Mecz z Chelsea jest tego najlepszym przykładem. Kontuzje jednak nie pozwoliły mu utrzymać optymalnej formy, przez co wiele jego spotkań było na po prostu żenującym poziomie. Później nadeszła zmiana taktyki na 3-4-2-1, gdzie nie było miejsca dla reprezentanta Anglii. Stracił miejsce w podstawowym składzie, a gdy dostawał szansę, grał poniżej wszelkiej krytyki. Przy nim nawet Mesut Özil, z całym szacunkiem dla Niemca, wyglądał jak jaguar z nadpobudliwością.

Pytanie brzmi: co się stało z Anglikiem? Co sprawiło, że z kluczowego zawodnika stał się jednym z pierwszych do odstrzału? Że z ambitnego, walecznego piłkarza został snującym się po boisku cieniem? Gdzie się podział ten Theo, który w meczu z Newcastle, skoszony w polu karnym, podniósł się, i ośmieszając całą obronę Srok zapakował piłkę do siatki nad głową Krula? Dlaczego ten sam człowiek ma teraz gigantyczne problemy nie tylko ze strzelaniem i techniką, ale i zmysłem taktycznym?

Najsensowniejszym wytłumaczeniem wydaje się zrzucenie winy na wątłe zdrowie skrzydłowego. Nie od dziś wiadomo, że Premier League jest wysoce intensywną ligą. Czasami o kontuzję bywa równie łatwo, co na ringu zapaśniczym. Częste urazy mięśniowe - skręcenia, zerwania, stłuczenia, stany zapalne - mogą mocno namieszać w organizmie i kompletnie zepsuć motorykę. To niezaprzeczalnie dotknęło Theo, widać to w każdym meczu. Nie tylko nie dysponuje już wyróżniającą się szybkością biegu, ale i jego czas reakcji i zwinność uległy pogorszeniu. Jak to zwykł mawiać dr Janowski z Uniwersytetu Śląskiego - no cóż, trudno, zdarza się. Nie jeden zawodnik borykał się z takimi, a nawet większymi problemami zdrowotnymi. Niektórzy jednak nadrabiali braki fizyczne techniką i myśleniem. Tutaj wkracza drugi aspekt - psychologia. Problemy ze zdrowiem fizycznym to jedno, a problemy z psychiką to drugie. 28-latek często wygląda tak, jakby myślami był gdzie indziej. W sytuacjach, które nie wymagają końskiego zdrowia, takich jak unikanie pułapek ofsajdowych, zawodzi równie mocno. Wydawałoby się też, że umieszczenie piłki w siatce lub celne dogranie do kolegi w dużej mierze zależy od doświadczenia i koncentracji. Walcott posiada odpowiednie umiejętności techniczne by wykańczać większość sytuacji, do których zresztą często dochodzi, bo piłka ewidentnie go kocha, ale z jakiegoś powodu tego nie robi. Przy trzeciej szansie sam na sam z bramkarzem i trzecim strzale w oponenta przeciętny kibic przed telewizorem wstaje i wychodzi z siebie. Kondycja psychofizyczna Anglika nie jest w najlepszym stanie, to widać gołym okiem. Co ją spowodowało? Punktem zwrotnym w karierze reprezentanta Anglii najprawdopodobniej było zerwanie więzadeł. Kontuzja, która na dobre zabiła marzenia o wielkiej karierze Theo.

Sam uraz jednak nie oznacza z góry porażki. By dojść do "formy", w której obecnie znajduje się Anglik, trzeba się naprawdę postarać, a raczej nie starać wrócić do formy. Podczas rehabilitacji równomiernie zaistnieć musi wiele czynników, które ukształtują drogę piłkarza w odpowiedni sposób i doprowadzą go do miejsca, w którym obecnie znajduje się reprezentant Anglii. Gdzieś popełniony został błąd, zapewne nie jeden. Nie wiemy, czy to wina wychowanka Southamptonu, kogoś ze sztabu medycznego, szkoleniowego czy bliskiego otoczenia skrzydłowego. A może wszystkich po trochu? Wie to tylko i wyłącznie sam zainteresowany, a my możemy jedynie gdybać.

Wszystko wskazuje na to, że dni Walcotta na The Emirates są policzone. Arsene Wenger co prawda deklaruje chęci zatrzymania go w klubie, ale prawda jest taka, że w tym momencie Anglik jest po prostu zbędny. Sam również nie może być zadowolony ze swojej obecnej pozycji w zespole i niewykluczone, że gdy otrzyma odpowiednią ofertę, rozważy jej przyjęcie. Nie mamy chyba wątpliwości, że francuski menedżer powinien ją zaakceptować, jeśli tylko spełni oczekiwania finansowe klubu. Związek Theo z Arsenalem chyli się ku końcowi. Szkoda tylko, że zakończy się on w ten sposób, w takich okolicznościach, a 28-latek zostanie zapamiętany jako bezużyteczny, chimeryczny skrzydłowy, bo cała ta historia miała przez długi czas potencjał, by skończyć się na zupełnie innym biegunie.