Wspomnienia Andrieja Arszawina

22.03.2013, 18:34, Adam Cygański 17 komentarzy

Andriej Arszawin udzielił wywiadu oficjalnej witrynie Arsenalu, w którym opowiadał o swoim życiu w Rosji.

„Urodziłem się w Sankt Petersburgu. Właściwie to, gdy przyszedłem na świat w 1981 roku, przed upadkiem Muru Berlińskiego i przed rozpadem Związku Radzieckiego, miasto to nazywało się Leningrad.

Byłem wtedy zbyt młody, aby zrozumieć wydarzenia, które działy się w moim kraju, jednak gdy w wieku 10 lat oglądałem telewizję, byłem wtedy bardzo szczęśliwy. Jestem zwolennikiem demokracji i wolności.

Niedługo później odbyłem pierwszą podróż za granicę, do Włoch, razem z moją drużyną piłkarską. W przeszłości, gdy byliśmy jeszcze Związkiem Radzieckim, zorganizowanie takiego wyjazdu byłoby bardzo trudne. Biurokracja zajęłaby nam bardzo wiele czasu. Wtedy byliśmy już jednak Rosją, więc stało się to o wiele prostsze. Otrzymaliśmy paszporty, wizy i polecieliśmy.

We Włoszech braliśmy udział w turnieju piłkarskim i oczywiście w nim zwyciężyliśmy. Rosyjskie drużyny do lat 10, gdy tylko pojawiały się na jakiś turniejach, wygrywały je.

To zasługa naszego systemu szkoleniowego. Uważam, że w innych krajach praca z młodymi zawodnikami wyglądała tak: „Macie tu piłkę i dobrze się bawcie”. Później przychodził czas na treningi. W Rosji to wyglądało inaczej. Trenerzy uczyli młodych chłopców taktyki, nawet tych w bardzo młodym wieku. Oczywiście to nadal zabawa, jednak musimy wygrać każdy mecz!

Podróż do Włoch to był najlepszy okres w moim życiu. Razem ze mną udało się w nią 20 chłopaków ze Smena Academy i wszyscy byliśmy związani z Zenitem. Na półwysep Apeniński poleciałem z jedną torbą, a wróciłem z siedmioma! Kupiłem ubrania, buty, słodycze, upominki dla całej rodziny. Każdy z nas zrobił to samo. Ta podróż była dla nas niesamowitym przeżyciem i do dziś Włochy są moim ulubionym krajem w Europie.

Dorastałem w Petersburgu, a dokładnie na historycznej wyspie, w starej dzielnicy, położonej pół mili od Ermitażu (rosyjskie muzeum państwowe – przyp. red.) – na Wyspie Wasilewskiej. To bardzo typowa okolica dla Petersburga, z zabudową położoną bardzo blisko siebie.

Nasz blok mieszkaniowy powstał na placu, w jego centralnej części. Wkoło niego mieliśmy przestrzeń do gry. Każdy mógł zajrzeć do okien mieszkańców. To były typowy blok komunalny – wspólna kuchnia, toaleta i łazienka dla wszystkich mieszkańców. W niektórych korytarzach ulokowanych było aż 20 rodzin, jednak my mieliśmy szczęście, gdyż dzieliliśmy go jedynie z dwiema rodzinami. Nasi sąsiedzi byli bardzo mili i spokojni. Był tylko jeden problem. Grałem w swoim pokoju w piłkę, odbijałem ją o ściany, które były bardzo cienkie, więc we wszystkich mieszkaniach było to słychać!

Moi rodzicie ciężko pracowali. Tata pracował w fabryce fortepianów, z kolei mama była krawcową. Tata również grał w piłkę, jednak nie zawodowo. Aż do połowy lat 90-tych to w Rosji nie było możliwe. Osoby, które widziały go na boisku mówiły, że był on lepszy ode mnie. Od kiedy byłem bardzo młody, tata zabierał mnie na jego mecze, abym go oglądał.

Fot. Młody Arszawin z mamą Tatianą i tatą Siergiejem.

Uważam, że tata chciał, abym został piłkarzem, jednak za wszelką cenę mnie do niego nie przekonywał. Futbol zawitał w moim życiu naturalnie. Rodzice mówili mi, że inne zabawki mnie nie obchodziły. Ja po prostu zawsze chciałem mieć przy sobie piłkę. Widać to na zdjęciach z mojego dzieciństwa. Na każdym jestem z futbolówką. Pamiętam, że miałem pudełko z żołnierzykami, jednak dla mnie to byli piłkarze. Z kolei, gdy byłem nastolatkiem odkryłem gry komputerowe, wtedy też grałem jedynie w piłkę.

W piłkę graliśmy przed blokiem, na małej przestrzeni, a obok znajdowały się okna mieszkań. Takie sceny można zobaczyć w wielu rosyjskich filmach i tak było naprawdę. Gdy ktoś wybił szybę, wszyscy uciekali! Dopóki nie skończyłem dziesięciu lat, często tak graliśmy.

W akademii Zenitu zacząłem grać od siódmego roku życia, jednak wtedy to nie było tak, żeby ktoś nakłaniał mnie do tego. To przyszło naturalnie. Szkoła była położona o godzinę drogi od mojego mieszkania, a akademia była tuż obok, więc byłem tam każdego dnia. Do domu wracałem zmęczony i nie miałem już nawet ochotę na grę w piłkę przed blokiem. Od tego momentu piłka nożna była dla mnie wszystkim, a moi przyjaciele byli jednocześnie kolegami z drużyny. Innych chłopaków poznałem w trakcie gry w piłkę.”

Fot. Arszawin w barwach Zenitu w 2000 roku.