Zagadnienia taktyczne: Test

11.01.2020, 21:50, Adam Leonik 14 komentarzy

Wielu kibicom pewnie wydawało się, że mecz z Leeds United, bądź co bądź drużyną z niższej klasy rozgrywkowej, będzie tylko formalnością. Na szczęście Mikel Arteta zdawał sobie sprawę, jak trudne może być to spotkanie i wystawił silny skład. Drużyna prowadzona przez Marcelo Bielsę na tle innych zespołów z Championship jest na pewno wyjątkowa, głównie za sprawą swojego menedżera. Argentyński szkoleniowiec jest jednym z tych, którzy mieli największy wpływ na współczesną piłkę nożną, a trenerzy tacy jak Pep Guardiola, Mauricio Pochettino czy Diego Simeone, wymieniają sposób gry jego zespołów, jako wzór do naśladowania. Oczywiście wszyscy trzej wyżej wymienieni szkoleniowcy preferują różne od siebie style gry, jednak każdy z nich w taki czy inny sposób czerpie z dokonań Bielsy.

W niniejszym artykule postaram się pokazać, w jaki sposób drużyna Leeds zdominowała pierwszą połowę spotkania oraz jak udało się zawodnikom Arsenalu odwrócić losy meczu w drugiej połowie. Analiza ta jest o tyle ciekawa, że wiele z tego, co możemy zaobserwować w grze liderów Championship, Arteta próbuje wprowadzić do gry naszego zespołu.

Zdobywca złotego medalu z drużyną Argentyny na Igrzyskach Olimpijskich w 2004 preferuje ofensywny, atrakcyjny dla oka futbol, oparty na agresywnym pressingu i dużej intensywności w grze. W pierwszej połowie The Peacocks zupełnie zdominowali mecz, stwarzając sobie przy tym wiele okazji do zdobycia bramki. Arsenal popełnił też kilka błędów w ustawieniu, co skrzętnie wykorzystywali zawodnicy Leeds. Przede wszystkim, gdy próbowaliśmy zakładać pressing, nie doskakiwaliśmy wystarczająco szybko do przeciwników, pozostawiając im za dużo czasu na przyjęcie i rozegranie piłki. Zbyt duża była również odległość pomiędzy linią ataku zakładającą pressing a dwoma defensywnymi pomocnikami, Guendouzim i Xhaką, którzy byli za bardzo cofnięci, aby wywierać należytą presję na pomocnikach rywala.

Bardzo przypominało to sytuację w pierwszej połowie w meczu Arsenalu z Manchesterem United, z tą różnicą, że w rolę Kanonierów wcielili się piłkarze Leeds. Na początku tamtego meczu Fred i Matic również ustawieni byli dość głęboko, co znacznie ułatwiało nam wychodzenie spod pressingu. The Peacocks swobodnie rozgrywali piłkę od tyłu, a gdy tylko pilkarze z armatą na piersi zagęszczali jedną ze stron boiska, ciężar gry przenoszony był na przeciwną flankę. Byłem pod ogromnym wrażeniem, jak operuje futbolówką bramkarz naszych rywali. Dość powiedzieć, że zagrał on w tym meczu 11 celnych długich podań z 17, czyli dokładnie tyle samo, ile David Luiz w meczu z Czerwonymi Diabłami. Dla porównania Martinezowi udało się celnie dostarczyć piłkę partnerom z zespołu długim podaniem 7 razy na 20 prób. W taktyce Bielsy znaczącą rolę odgrywają środkowi obrońcy, którzy biorą czynny udział w wyprowadzaniu piłki i wyciąganiu rywala na swoją połowę. Celność podań White'a i Berardiego na poziomie 92,9 i 88,3 najlepiej pokazuje, jak dobrze wytrenowany jest to element gry. Jedną z kluczowych postaci w zespole Bielsy był również defensywny pomocnik, Kalvin Phillips, który za każdym razem schodził do rozegrania pod własne pole karne, powodując tym samym, że obrońcy Leeds zawsze mieli minimum dwóch wolnych partnerów, do których mogli podać piłkę.

Sytuacja wyglądała zgoła inaczej, gdy to my próbowaliśmy w tym meczu wyprowadzić piłkę od bramkarza. Argentyński szkoleniowiec dużą wagę przywiązuje do stylu gry przeciwnika, ponieważ jak sam twierdzi, nie będziesz w stanie założyć skutecznego pressingu, jeżeli nie wiesz, co zamierza zrobić twój rywal. W pierwszej połowie widać było, że Bielsa uważnie przyjrzał się naszym poczynaniom w trzech pierwszych meczach pod wodzą Artety, ponieważ pressing Leeds United był znakomicie skoordynowany i niezwykle skuteczny.

Bramford i Alioski agresywnie atakowali naszych środkowych obrońców, gdy tylko otrzymali oni podanie od bramkarza, a Harrison krył naszego najbardziej ofensywnego bocznego obrońcę, Kolasinaca, odcinając go tym samym od długich podań. Całość dopełniało indywidualne krycie naszych środkowych pomocników przez Klicha, Gottsa i Phillipsa, co okazało się bardzo skuteczne i doprowadziło do kilku niebezpiecznych sytuacji pod naszą bramką. Przy każdej próbie zagrania piłki do Guendouziego, Ozila bądź Xhaki, jak z podziemi wyrastał obok niego pomocnik Leeds, nierzadko przejmując podanie, zanim dotarło ono do adresata. Pressing przeciwnika tak bardzo odbił się na naszej grze, że momentami nie potrafiliśmy wyjść z własnej połowy boiska, a liderom Championship można było tylko bić brawo. Gdyby Marcelo Bielsa miał do dyspozycji nieco lepszych napastników, do przerwy spokojnie mogliśmy przegrywać dwoma lub trzema bramkami. Jest to zresztą zmora Argentyńczyka od początku jego pracy w Leeds, ponieważ jego drużyna jest najlepsza w lidze pod względem wykreowanych sytuacji, niestety zawodzi ich czasem skuteczność.

Oczywiście Mikel Arteta jako wychowanek Pepa Guardioli świetnie zna sposób gry Bielsy i na pewno nakreślił piłkarzom przed meczem, czego mogą się spodziewać. Wydaje się jednak, że zawodnicy zlekceważyli przeciwnika z niższej klasy rozgrywkowej i w przerwie Hiszpan musiał w kilku żołnierskich słowach wytłumaczyć im, co robią źle. Intensywność gry oraz zaangażowanie było oczywiście kluczowe, ale zmieniły się również rozwiązania taktyczne, stosowane przez nas zespół. Xhaka i Guendouzi ustawieni byli wyżej i agresywniej atakowali swoich rywali. Lacazette znacznie częściej i głębiej cofał się po piłkę. To samo robił również Pepe, który schodził do środka, aby wraz z Francuzem stworzyć przewagę liczebną w tej części boiska. To do nich częściej kierowane były podania, gdyż nasi środkowi pomocnicy byli ściśle kryci przez rywali. Po jednym z takich podań rozpoczęła się akcja, która przyniosła jedyną bramkę w tym meczu.

Zawodnicy Leeds United stosowali w tym meczu krycie indywidualne, więc za schodzącym do środka po piłkę Pepe podążył Douglas. Gdy Pepe wygrał pojedynek w środku pola i ruszył z piłką w kierunku pola karnego przeciwnika znakomity ruch wykonał Lacazette, wbiegając w wolną przestrzeń pozostawioną przez Douglasa, a Iworyjczyk widząc ten manewr, podał mu piłkę. Cała akcja została bardzo dobrze rozegrana i dzięki temu, że w pole karne oprócz Francuza wbiegało jeszcze trzech naszych zawodników, po dośrodkowaniu futbolówka trafiła pod nogi Nelsona, który zakończył sytuację zdobyciem bramki. Nawet desperacka interwencja Berardiego, który wślizgiem przeciął podanie, kierowane pierwotnie do Pepe, nie uchroniła The Peacocks przed utratą gola.

Ten mecz był swoistym testem dla naszej drużyny, ale co ważniejsze, również dla nowego menedżera. Cokolwiek Arteta powiedział swoim zawodnikom w przerwie, zadziałało, ponieważ w pierwszych 10 minutach drugiej odsłony stworzyliśmy sobie więcej sytuacji na strzelenie bramki niż w całej pierwszej połowie. Hiszpan pokazał, że nie tylko potrafi taktycznie przygotować zespół, ale również w ciągu kilkunastu minut zmienić ich nastawienie mentalne. Znacznie umocni to pozycję Mikela w zespole, bo zawodnicy po raz kolejny przekonali się, że szkoleniowiec ma rację i stosowanie się do jego wskazówek, pozwala wygrywać im kolejne mecze. Również my, kibice, przekonaliśmy się, że były kapitan Arsenalu wie, co robi i oprócz wiedzy merytorycznej ma również charyzmę.