Menedżerowie Arsenalu

W latach 1959-70 zagrał w Arsenalu 255 meczów i strzelił 10 goli, był kapitanem klubu i reprezentacji Irlandii Północnej (zagrał w niej 59 spotkań, zdobył dwie bramki). Eksperci określali go jako solidnego środkowego obrońcę, raczej rzemieślnika niż artystę. Jego karierę często przerywały kontuzje. W 1970 roku odszedł do Hull City, gdzie był grającym trenerem. Rok później w wieku zaledwie 29 lat został także grającym trenerem reprezentacji Irlandii Północnej. W 1974 roku został trenerem Tottenhamu, a dwa lata później przeniósł się do Arsenalu. Do dziś jest najmłodszym szkoleniowcem w historii klubu. Gdy przychodził na Highbury, miał 34 lata i 2 miesiące. Jego zatrudnienie było jedną z najbardziej zaskakujących decyzji zarządu w historii. W Arsenalu Neill nie osiągnął nic, co więcej w sezonie 1974/75 niemal nie spuścił "Kogutów" do drugiej ligi.

"Taki facet ma zastąpić Bertiego Mee?" - pytali kibice. Do dziś Neill jest jedynym szkoleniowcem, który trenował Arsenal i Tottenham. W ciągu siedmioletniej (1976-1983) kadencji Neilla Arsenal słabo radził sobie w lidze (najwyższym miejscem było trzecie z sezonu 1980/81), ale świetnie w Pucharze Anglii. W trzech kolejnych latach (1978, 79 i 80) Arsenal dochodził do finału tych rozgrywek. Wygrał tylko jeden. W 1978 roku lepsze okazało się Ipswich Town, które wygrało 1:0, a w 1989 roku West Ham (1:0). Rok później Arsenal wygrał z Manchesterem United 3:2 i zdobył piąty Puchar Anglii w historii. W następnym sezonie zespół dotarł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie przegrał w rzutach z Valencią. Największym sukcesem Neilla było zwycięstwo 5:0 z Tottenhamem w grudniu 1978 roku. Według kibiców był to najlepszy mecz Arsenalu pod jego wodzą.

Za kadencji Neilla zabrakło sukcesu w lidze. Arsenal stać było na miejsce w pierwszej piątce, ale nie liczył się w walce o mistrzostwo. W dodatku trener nie potrafił dogadać się z kluczowymi zawodnikami. Najmłodszy zawodnik mistrzostw świata Anglików z 1966 roku, Alan Ball odszedł z Arsenalu po tym, jak Neill został trenerem. W 1980 roku zniechęcony brakiem sukcesów do Włoch przeniósł sie Liam Brady. W dodatku Malcolm Macdonald po dwóch świetnych sezonach doznał kontuzji kolana i zakończył karierę. Kroplą, która przelała czarę goryczy, była porażka na własnym boisku w Pucharze Ligi z Walsall w listopadzie 1983 roku. Kilka tygodni później Neill został zwolniony i zajął się biznesem. Jest właścicielem sieci pubów sportowych.

Do Arsenalu trafił jeszcze jako zawodnik w 1964 roku z West Bromwich Albion. Dwa lata później w meczu z Blackpool złamał nogę i nigdy nie wrócił do formy. 23 razy grał w reprezentacji Anglii, wziął udział w mistrzostwach świata w Szwecji w 1958 roku. Po skończeniu kariery był trenerem drużyny rezerw, by potem zostać szkoleniowcem West Bromwich Albion, klubu, w którym spędził niemal całą piłkarską karierę. Potem pracował w Galatasaray i Leeds, by w 1977 roku wrócić do Arsenalu. Był asystentem Terry'ego Neilla. Gdy ten został zwolniony, Howe zajął jego miejsce. Tak jak jego poprzednik nie potrafił jednak rozwiązać największego problemu drużyny - słabej skuteczności. W sezonie 1983/84 Arsenal zajął szóste miejsce, rok później siódme. Z pracy zrezygnował w marcu 1983 roku, gdy prasa zaczęła spekulować, że zarząd stara się na jego miejsce sprowadzić Terry'ego Vanablesa z Barcelony. Ostatecznie jego następcą został George Graham. Howe pracował potem w Wimbledonie, Queens Park Rangers i Coventry City. Na początku lat 90. porzucił trenerską ławkę, zaczął udzielać się w prasie i telewizji. W 1994 roku, gdy Venables został selekcjonerem reprezentacji Anglii, poprosił Howe'a, by został jego asystentem. W 1997 roku Howe wrócił do Arsenalu i zajął się szkoleniem drużyn młodzieżowych. W 2003 roku przeszedł na emeryturę. Obecnie pisze felietony do oficjalnej gazetki "Kanonierów".

Graham był związany z Arsenalem z przerwami od 1966 roku, kiedy kupiono go z Chelsea za 75 tysięcy funtów. W 1970 roku zdobył jako piłkarz Puchar UEFA (wówczas nazywany Pucharem Miast Targowych), mistrzostwo Anglii i Puchar Anglii w 1971 roku. Jako trener - od maja 1986 roku - dwa razy doprowadził zespół do mistrzostwa kraju (1989, 1991). Tytuł wywalczony w 1986 roku był pierwszym od 18 lat. Z kolei przy drugim mistrzostwie Grahama Arsenal przegrał w sezonie tylko jeden mecz. Inne osiągnięcia Grahama to dwa Puchary Ligi (1987, 1993), Puchar Anglii (1993) i Puchar Zdobywców Pucharów (1994). Graham stworzył drużynę niebywale efektywną, ale bardzo mało efektowną. To za kadencji Szkota kibice na każdym stadionie poza Highbury witali Arsenal przyśpiewką "Boring, boring Arsenal" (Nudny, nudny Arsenal). Doprowadzona do perfekcji gra defensywy w składzie: Tony Adams, Steve Bould, Nigel Winterburn i Lee Dixon przyprawiała kibiców o mdłości, tym bardziej, że Arsenal po strzeleniu pierwszego gola murował dostęp do własnej bramki i większość meczów wygrywał 1:0.

Do historii Graham przeszedł jako winny jednego z największych skandali w historii angielskiej piłki. W 1995 roku "Mail on Sunday" ujawnił, że przy okazji transferu pomocnika Johna "Faxe" Jensena z duńskiego Brondby do Arsenal Graham zagarnął nielegalnie 285 tysięcy funtów. W 1993 roku Arsenal ogłosił, że kupił Jensena za 900 tysięcy funtów. W rzeczywistości transfer kosztował 1,570 miliona funtów. Różnicę podzieliło między siebie, kilku działaczy. Jeden ze współpracowników Grahama, trener odpowiedzialny za wyszukiwanie zawodników dla zespołu, Steve Burtenshaw, zarobił przy kupnie Jensena 35 tysięcy funtów, sam piłkarz dostał 180 tysięcy, pośredniczący w transakcji impresario z Norwegii, Rune Hauge, wziął 170 tysięcy funtów. Wypłaty dla Grahama, Jensena, Burtneshawa i Haugiego nie zostały zgłoszone w urzędzie podatkowym. W lecie 1994 roku duńska telewizja podała, że w Brondby znajdują się dowody malwersacji. Pytany o sprawę Graham zachowywał się arogancko przed kamerami duńskiej TV. Angielska federacja piłkarska powołała specjalną komisję. Ostatecznie Graham przyznał się, ze dostał w prezencie od norweskiego agenta 285 tysięcy funtów za sprowadzenie Jensena. Podkreślił jednak, że pieniądze wpłacił na konto klubu. Jakby tego było mało, Paul Merson przyznał się do uzależnienia od alkoholu, hazardu i narkotyków. Dziennikarze zaś obwiniali za to Grahama, który ponoć o wszystkim wiedział, ale dopóki Merson grał efektywnie, nie interweniował.

Władze Arsenalu zwolniły Grahama w lutym 1995 roku za "działanie wbrew interesom klubu z Highbury", a FA ukarała go roczną dyskwalifikacją. Kilka lat później, gdy Graham był już szkoleniowcem Tottenhamu, jego syn został pobity kijem bilardowym przez kibica Arsenalu. Danielowi Grahamowi założono dziesięć szwów. Obecnie George Graham jest ekspertem stacji telewizyjnej Sky Sports.


Stewart Houston był graczem Chelsea, Brentford F.C., Manchester United, Sheffield United, Colchester United i reprezentacji Szkocji zanim dołączył do Arsenalu. Po odejściu Georga Grahama poprowadził klub do finału Pucharu Zdobywców Pucharów. Po jednym sezonie prowadzenia Arsenalu jego obowiązki przejął Bruce Rioch. Jednak ten także opuścił klub po roku a managerem Arsenalu został ponownie Houston. Po roku jednak znów zrezygnował i przeniósł się do Queens Park Rangers.


Bruce Rioch opuścił Bolton aby zostać następcą Georga Grahama. Jedynym jego sukcesem było wygranie Pucharu UEFA. Po czym przeniósł się od Tottenham Hotspur.