Co się dzieje z pozycją bramkarza w Arsenalu?

24.02.2010, 21:05, Przemysław Szews 173 komentarzy

Zawsze starałem się być orędownikiem pisania o czymś dopiero po ochłonięciu. Wszak, „gdy emocje już opadną...”. Pozostałem w mym postanowieniu konsekwentny i o wydarzeniach z zeszłotygodniowej środy piszę dopiero teraz. Dało mi to szansę innego spojrzenia na (największy eufemizm na jaki mnie stać) kiksy Fabiańskiego. Owe kiksy mocarne, ekstremalne karykatury tego, co zazwyczaj widzimy między słupkami. I nie zamierzam być wyzutym z empatii sadystą, w tej roli doskonale sprawdzili się angielscy „dziennikarze”, którzy nazwisko Fabiana zdążyli odmienić w każdym przypadku, w różnych, mocno negatywnych kontekstach. Chcę poruszyć problem bramkarza w Arsenalu w ogóle. Bo problem jest w dwóch osobach, a właściwie w trzech wliczając trenera.

Do napisania tego tekstu zainspirowała mnie rozmowa z Rafałem Stecem, który w niewybrednych słowach wypowiada się o polityce, nie tylko transferowej Wengera. Nie sposób się nie zgodzić z jednym z zarzutów, jakim było wytknięcie Arsenowi szamotania się w ostatnim dniu okienka transferowego, kiedy to chciał wyciągnąć bramkarza Stoke. Czy takie łapu-capu na rynku transferowym jest postępowaniem tak doświadczonej personie w osobie Wengera? Bo o stabilizację tę trudno niezwykle. Almunia, by awansować na bramkarza z najwyższej półki potrzebowałby sporych rozmiarów drabinki. Odstaje Hiszpański bramkarz od czołówki bardzo. Zalicza porywające robinsonady w kilku meczach, by potem w następnych spotkaniach wydziwiać jak junior w konsternację wpędzając widzów. Nie inaczej jest z drugim bramkarzem. Przez Wengera Fabian był kreowany na „topowego bramkarza” z niezwykłymi umiejętnościami. Daleki jestem od odbierania Łukaszowi jego umiejętności, bo te może i są, ale by być dobrym bramkarzem potrzebne są też nerwy ze stali i cierpliwość. Przede wszystkim cierpliwości byłemu bramkarzowi Legii brak. Przebąkuje co kilka meczy z czeluści ławkowych by w końcu dać mu szansę, krzyczy z rezerw, że chce grać w pierwszym składzie. Gdy ta chwila nadchodzi, często po zagadkowych kontuzjach Almunii, Fabian daje plamę, rozmiarów całkiem sporego akwenu wodnego.

Najprostszym, kującym w oczy swoją oczywistością, wnioskiem jest: Arsenal ma problem z bramkarzami. Problem jest dość kuriozalny, by w tak wielkim europejskim klubie, corocznie aspirującym do bycia kandydatem w walce o najwyższe cele, forma obu bramkarzy przypominała grę w chybił/trafił. Fabian ostatnio chybił i pudło to może być dla niego bardzo bolesne w skutkach. Metkę młodego, perspektywicznego bramkarza już dawno należy zedrzeć. Za trzy miesiące skończy 25 lat, co w skali Arsenalu miana młodzieniaszka nie daje. Almunia liczy sobie 32 lata, czyli wiek w którym bramkarze osiągają dojrzałość sportową, a często grają najlepiej w tych ostatnich latach karier. Hiszpan od szczytu jest daleko, a kolejny rok na ten szczyt strach czekać. Pytanie dlaczego Wenger nie sięga po nowego podstawowego bramkarza wraca z każdym kolejnym wahnięciem formy Manuela. Logicznej odpowiedzi udzielić nie sposób, bo nawet tłumaczenie „oszczędną”, by nie powiedzieć skąpą polityką transferową tutaj się nie sprawdza. Konkurencja z górnej części tabeli Premier League pokazała, że można mieć dobrego bramkarza, nie wydając horrendalnych sum, zresztą nie tylko w lidze angielskiej szczycą się kluby świetnymi bramkarzami, kupionymi za stosunkowo nieduże pieniądze, ale o tym później.

Szkocki nos Fergusona, wyczuł, że strzałem w dziesiątkę będzie ściągnięcie z Fulham van der Saara. Wszyscy wiemy, że w istocie był to strzał w dziesiątkę, a nawet więcej, bo ten emeryt, jak niektórzy złośliwi sceptycy nazywali Holendra na początku, jest w życiowej formie, uparcie przedłużając kontrakty, a odwieszenie butów na kołek odkłada do znudzenia, doprowadzając do frustracji Kuszczaka. A kosztował jedynie 3,5 miliona funtów. Podstawowy bramkarz rywala zza miedzy, Chelsea, kosztował Romana prawie cztery razy więcej bo 11 mln. Kwota za C(z)echa być może dla Wengera byłaby za duża, ale przecież dużo mniej kosztowali bramkarze Liverpoolu, Manchesteru City czy Tottenhamu. Wszyscy 8 mln z groszami, co daje nam średnią jaką trzeba zapłacić za podstawowego bramkarza. Wydatek chyba niezbyt wygórowany, biorąc pod uwagę, że zapewnia większy spokój pod bramką i mniej dygotań piłkarzy i kibiców w momencie, gdy piłka leci w światło bramki. Podstawowy bramkarz Arsenalu, ex Celty-Vigo kosztował połowę tego, co wyżej wymienieni (czy posiada też połowę ich umiejętności? - zapytałby złośliwy).

Desperacka próba wyciągnięcia Sorensena ze Stoke to paradoks. Skoro Wenger zdaje sobie sprawę z problemów z goalkeeperami, tak działać nie powinien. Chyba, że nie boi się zarzutu w postaci braku profesjonalizmu. Ferguson od dawna filtruje rynek, choć między słupkami ma spokój do pozazdroszczenia. O filtrowaniu rynku bramkarzy przez Arsenal jest cicho jak makiem zasiał. A można zajrzeć choćby do Bundesligi, która na brak klasowych „jedynek” nie narzeka. W wypełnionym problemami finansowymi Schalke na ofertę z większego klubu czeka Neuer. Oprócz bardzo dobrych umiejętności bramkarskich do Arsenalu pasuje również pod względem metrykalnym - ma 23 lata. W innym klubie doskonale radzi sobie jego wychowanek - Rene Adler. W Bayerze jest podstawowym bramkarzem, między słupkami wyczyniającym cuda. Obaj i Neuer i Adler przyczynili się do tego, że ich kluby są odpowiednio pierwszą i drugą drużyną Bundesligi, która straciła najmniej bramek. O ile Aptekarze byliby prawdopodobnie niechętni do sprzedaży swojego „wychowanego” bramkarza, o tyle Schalke po otrzymaniu konkretnej oferty mogłoby ulec. Jak pozyskać doskonałego bramkarza bez wydawania fortuny pokazał np. Lyon, wydając 7,5 mln funtów na Llorisa. Jak młody Francuz sobie radzi, chyba pisać nie trzeba.

Coś jest w Arsenalu nie tak. Nie wyszkolił klub z Ashburton Grove żadnego bramkarza, który grałby chociażby w rezerwach. Nie przymierza się do żadnych zakupów mających na celu wzmocnienie tej pozycji. Coś nie tak ze scoutingiem? Trenerami bramkarzy? W chwilach gdy zawodzi defensywa, ratować może bramkarz. W tym sezonie w Arsenalu zawodzi i jedna i druga formacja. Kibice mają dość wyliczanki czy Almunia złapie formę na następny mecz, czy nie. Od środowego meczu drżą jednak o zdrowie Hiszpana w obawie przed następną kompromitacją Polaka. Z uwagą należy śledzić letnie okienko transferowe w poszukiwaniu śladów pogłosek o tym, że Arsenal rozgląda się za bramkarzem, co będzie dla kibiców niewątpliwym pocieszeniem...

Wracając do Fabiana, bo od niego zaczęliśmy. Trzymam dalej kciuki za niego, ale obawiam się, że odpowiedzialność za grę w tak wielkim zespole, związana z tym presja ugina mu nogi, plącze umysł i wiąże ręce. Polak ma problem z podołaniem roli bramkarza Kanonierów. Po środowym spotkaniu z Porto trzymam kciuki jeszcze mocniej za to, by nie przylgnęła do niego łatka bramkarskiego clowna i jeśli nie w Arsenalu, to w innym klubie pokazał, że te koszmarne błędy go nie złamały.

PS. Jest to pierwszy tekst z mojego bloga, na który zapraszam wszystkich, kibiców nie tylko Arsenalu, ale po prostu sympatyków piłki nożnej. Oprócz tego pojawiać się tam będą teksty o formule 1, drugiej pasji autora. Felietony poświęcone Arsenalowi pojawiać się będą równolegle w tych dwóch miejscach, a po inne zapraszam na blog. Postaram się udzielać dość regularnie.

Mam nadzieję, że wybaczycie mi aktualny wygląd bloga, pomysł pojawił się dzisiaj, więc o czasie na realizację nie było mowy. Jeśli jest ktoś chętny do pomocy to zapraszam: p.szews@o2.pl

http://przemyslawszews.blogspot.com, zapraszam!