Gdzie oni są? Aleks Hleb

20.03.2014, 21:27, Mateusz Marchewka 31 komentarzy

W ramach cyklu "Gdzie oni są" Highbury.pl regularnie przybliża Wam losy byłych zawodników Arsenalu, którzy odeszli z klubu jakiś czas temu. W najnowszym odcinku skupiamy się na pewnym Białorusinie.

„Klątwa Wengera” to doskonale znane wśród kibiców Arsenalu zjawisko, które polega na tym, że piłkarz odchodzący z północnego Londynu traci na swej wartości, gra słabiej i nie potrafi już powtórzyć tego, co prezentował na Emirates, czy wcześniej Highbury. Przez blisko dwie dekady ofiarami „klątwy” padło szerokie grono zawodników, ale żaden z nich nie odczuł jej mocy tak jak Aleks Hleb, który Londyn zmienił na słoneczną Barcelonę. Transfer miał być kolejnym krokiem do przodu na drodze ku wielkości, a właściwie zakończył świetnie zapowiadającą się karierę. W ciągu sześciu lat reprezentował barwy siedmiu klubów i odcina już kupony od dawnej sławy, wspominając stare, dobre czasy.

24-latek przychodził do Arsenalu jako jeden z najlepszych, a już na pewno najlepiej zapowiadających się zawodników Bundesligi. W ciągu pięciu lat spędzonych w Stuttgarcie zdobył wicemistrzostwo Niemiec, trafił do jedenastki sezonu, trzykrotnie wybierany był piłkarzem roku w swojej ojczyźnie, rozegrał 175 spotkań, w których zdobył 19 goli i zanotował 42 asysty. Nad jego umiejętnościami rozpływali się m.in. Franz Beckenbauer czy Felix Magath, który stwierdził, że w trakcie całej jego pracy w Stuttgarcie, to właśnie Aleks zrobił największy progres. Nic więc dziwnego, że zarówno Arsene Wenger, jak i kibice wiązali z nim ogromne nadzieje.

Kosztował niemało, bo 15 mln euro, a więc więcej od starszego co prawda, ale cieszącego się o wiele lepszą opinią Tomasa Rosicky’ego, który do klubu dołączył rok później. W Niemczech uznawany był za niesamowitego technika i wspaniałego dryblera, co tylko potwierdził w Premier League. Szybko zaaklimatyzował się w Londynie i stał się niezwykle ważną częścią układanki Bossa, wraz ze wspomnianym Czechem, a także Fabregasem i Flaminim, tworzył doskonale rozumiejącą się drugą linię.

130 meczów, 10 bramek i 16 asyst w ciągu trzech lat – statystyki nie były powalające i to właśnie słaba efektywność Aleksa, a nie jego bajeczna technika, najbardziej zapadła mi w pamięć. Jasne, był przebojowy i przyjemnie patrzyło się na jego grę, ale bardzo często nic z tego nie wynikało. Drybling, pojedynek z obrońcą, drybling. A goli, czy nawet sytuacji bramkowych, było z tego jak na lekarstwo. W Arsenalu, oczywiście, nic nie wygrał, trzykrotnie za to był o krok od trofeum – w 2005 roku od Tarczy Wspólnoty, rok później Kanonierzy ulegli w finale LM Barcelonie, a po kolejnych kilku miesiącach nie dali rady Chelsea w finale Carling Cup. Najwyraźniej dość miał rozczarowań i w lipcu 2008 roku odszedł z klubu. Zgłosiła się po niego FC Barcelona, a po rozmowie z Pepem Guardiolą Białorusin jasno dał do zrozumienia, że chce zmienić klub i marzy o przenosinach do stolicy Katalonii. Boss postawił spełnić jego życzenie i wysłał go na Camp Nou, a w drugą stronę powędrowało 17 mln euro.

I tak zaczął się koniec.

Hleb trafił na najlepszy okres w historii klubu, więc możliwie najgorszy dla siebie. Jego rywalami do miejsca w składzie byli Thierry Henry, Leo Messi i Andres Iniesta, a więc z góry skazany był na przegraną. Wygrał co prawda potrójną koronę, ale łącznie rozegrał w FCB 36 spotkań, w których ani razu nie wpisał się na listę strzelców i zaliczył trzy ostatnie podania. 36 spotkań, ale tylko dziesięć w pełnym wymiarze czasowym – w ponad połowie przypadków pojawiał się na boisku jako rezerwowy i uzbierał łącznie niecałe 1700 minut spędzonych na murawie. Wynik nie tyle słaby, co po prostu godny pożałowania. Gdy wydawało się, że gorzej być po prostu nie może, los po raz kolejny zaśmiał mu się w twarz.

W Hiszpanii szybko się na nim poznano i przy pierwszej okazji, czyli wraz z końcem sezonu, oznajmiono mu, że powinien poszukać sobie nowego miejsca pracy. Zgłosił się Stuttgart, w którym pamiętano starego, dobrego Hleba, a potem były jeszcze przelotne romanse z Birmingham City (ten cholerny Puchar Ligi…) i VfL Wolfsburg – w każdym kolejnym klubie prezentował się coraz gorzej, a na Volkswagen Arena upadł na zupełne dno. Wciąż jednak pozostawał piłkarzem Barcelony, która wypożyczała go do każdej z tych drużyn, a ci naiwniacy nawet jej za to płacili. W lutym 2012 roku Katalończycy wreszcie pozbyli się balastu, który wyrzucili za burtę w Samarze, gdzie na wdzięki prawoskrzydłowego dali się nabrać włodarze tamtejszej Krylji Sowietow.

Rosjanie zrozumieli swój błąd jeszcze szybciej, niż go popełnili i pół roku później Aleks wrócił tam, gdzie wszystko się zaczęło. No prawie. BATE Borysów był jego drugim klubem (karierę rozpoczynał w Dynamie Mińsk, z którego odszedł jako 17-latek) i z otwartymi rękami przyjęto go tam z powrotem. Szósty klub w ciągu czterech lat, od momentu, gdy zdecydował się opuścić Arsenal, a spotkań rozegranych mniej, niż piłkarz polskiej Ekstraklasy w trakcie jednego sezonu. O porządnych występach nawet nie wspominając. A miało być tak pięknie…

W Borysowie poczuł się jednak jak w domu i wytrzymał tam – a może to oni z nim wytrzymali – półtora roku. Odzyskał nieco pewności siebie, ponownie zaczął pojawiać się na boisku i wrócił na salony, gdyż zagrał nawet w Lidze Mistrzów, gdzie wraz z kolegami udało się ograć Bayern. W 2013 roku zanotował 23 ligowe spotkania, w których strzelił trzy gole i zanotował siedem asyst. Wynik nie jest imponujący, ale biorąc pod uwagę to, co działo się z nim w poprzednich latach, chłop mógł być z siebie dumny. Jeśli gdzieś miał ponownie odpalić to chyba tylko na Białorusi, gdzie ponownie zaczęto ciepło o nim mówić.

Na Highbury.pl również: Gdzie oni są? Justin i Gavin Hoyte'owie

Wygląda na to, że gdy idzie mu za dobrze, Aleks szuka sobie nowych wyzwań. I dlatego też w styczniu ponownie opuścił BATE, tym razem przenosząc się do beniaminka tureckiej Super Ligi, Konyasporu, z którym podpisał kontrakt do końca sezonu. Gol i trzy ostatnie podania w ośmiu meczach, to wynik całkiem niezły, zwłaszcza że klub, w którym do niedawna występowali Mariusz Pawełek i Marcin Robak znajduje się tuż nad strefą spadkową i raczej do końca walczyć będzie o ligowy byt. Były gwiazdor Arsenalu, zdobywca Ligi Mistrzów z Barceloną i jeden z największych talentów w historii białoruskiego futbolu ma być tym, który zapewni klubowi z Konyi utrzymanie.

32-letni piłkarz z takimi sukcesami w CV powinien powoli myśleć o emeryturze i zastanowić się, w co zainwestować grube miliony, zarobione w trakcie kariery. Ewentualnie zwrócić wzrok w kierunku MLS, bądź Arabii Saudyjskiej, gdzie jeszcze dorobi sobie, aby jego wnuki nie musiały nigdy pracować. Powinien, chyba że padł ofiarą „klątwy Wengera”.

Tekst pochodzi z partnerskiego serwisu Highbury.pl