Obszerny wywiad z Abou Diabym

07.09.2016, 00:27, bojowy schabowy 46 komentarzy

Gdy Abou Diaby przybył do Arsenalu w wieku 19 lat, Arsene Wenger myślał, że będzie miał w drużynie nowego Patricka Vieirę. Jednak rzeczywistość była dla młodego pomocnika brutalna.

Diaby urodził się w Paryżu, tam rozpoczął swoją przygodę z piłką nożną. Jako junior swoje umiejętności rozwijał w paryskim Red Starze. W wieku trzynastu lat dołączył do akademii Paris Saint-Germain. Kolejnym przystankiem w karierze młodego pomocnika było AJ Auxerre. Razem z nowym zespołem zdobył mistrzostwo kraju w kategorii wiekowej U-16. W pierwszym zespole zadebiutował w 2004 roku. Po imponujących występach na młodzieżowych Mistrzostwach Europy w 2005 roku, swoją uwagę zwrócił na Diaby’ego sam Arsene Wenger. Diaby dołączył do Kanonierów w styczniu 2006 roku. Francuski szkoleniowiec wiązał z nowoprzybyłym zawodnikiem wielkie nadzieje. Diaby miał być brakującym elementem układanki, to on miał zastąpić w zespole Patricka Vieirę, który odszedł do Juventusu. Resztę historii każdy kibic Arsenalu już zna.

Abou Diaby udzielił Daily Mail wywiadu, w którym opowiedział o tym, jak bardzo przeżywał ciągłe nawroty kontuzji. Przez ponad godzinę, na boisku treningowym Olympique Marsylii, były zawodnik Arsenalu przedstawiał szczegóły narastającej frustracji w jego życiu.

- Mówili, że jestem L’Homme de Verre. To znaczy stworzony ze szkła – tłumaczy. Pod względem psychologicznym, to potrafi być bolesne. Nie wiedzą, jak wiele dawałem z siebie każdego dnia życia, by kolejny raz spróbować i podnieść się z kolan. Ale hej, co ja mogę zrobić? To po prostu historia mojego życia.

Francuski pomocnik w ciągu ostatnich trzech sezonów rozegrał zaledwie siedem spotkań. To przykre, słuchać tego spokojnego i łagodnego człowieka, który wciąż jest młody. Przyznającego, że byłby zadowolony, gdyby udało mu się rozegrać jeszcze 20 kolejnych spotkań w jego karierze.

-Wiele rzeczy działo się z moim organizmem w ciągu ostatnich kilku lat. Streszczając, to była wielka rehabilitacja. Pracowałem nad łydką, nad blizną na kolanie. Zajmowałem się kłopotem z kolanem, kostką… - Diaby roześmiał się, wskazując palcem kolejne punkty na swojej nodze – To może chwilę potrwać!

Abou Diaby bez problemu może wskazać moment, który zniszczył mu karierę. Była to 92 minuta meczu Arsenalu z Sunderlandem na Stadium of Light. Kanonierzy prowadzili pewnie 3-0. Diaby miał zaledwie 19 lat, obiecująca gra otworzyła młodemu zawodnikowi wrota do wielkiego futbolu. Te same wrota zamknął jednym bestialskim faulem Dan Smith. Anglik zaatakował Diaby’ego z takim impetem, że kostka francuskiego zawodnika została złamana w kilku miejscach i przemieściła się w nienaturalnym kierunku. Arsene Wenger przyznał, że wejście Smitha było zabójcze. To nie koniec, francuski menedżer był tak wściekły, że próbował uzyskać sprawiedliwość przez działania prawne.

-Oczywiście, to był moment, który zniszczył wszystko. Stąd to wszystko się wzięło. Ta kontuzja sprawiła, że moja kostka miała ogromne ograniczenia. Dlatego musiałem nadbudować mięśnie innych partii mojego ciała, by ją wzmocnić. Przed tą kontuzją nigdy nie miałem urazu mięśniowego, mój styl życia i trenowania był dobry.

-Tak naprawdę, nie żywię już żadnej niechęci. Zostawiłem to za sobą dawno temu. Jedyną rzeczą, której żałuję, jest to, że ta kontuzja nie przytrafiła mi się w późniejszym okresie mojej kariery. Gdybym miał wtedy 28 lat, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Przez 8 lat mógłbym grać regularnie i stać się zawodnikiem jakim powinienem być.

Rezultatem kontuzji z 2006 roku był ciąg operacji oraz niekończące się kontuzje mięśniowe. Dla Diaby’ego nadeszły jednak lepsze lata. W latach 2009-2013 rozegrał ponad 100 spotkań z armatką na piersi. Gdy skończył 27 lat, przytrafiła mu się kolejna długotrwała kontuzja. Na treningu uszkodził więzadła w kolanie. Dla Francuza był to prawdziwy cios.

-Codzienne przychodzenie na boisko treningowe powoli mnie zabijało. Kiedy cały swój czas spędzałeś z fizjoterapeutą i widziałeś jak twoi kumple z drużyny cieszyli się grą, to było bardzo trudne.

Francuz przyznał, że kontuzje wywarły piętno zarówno na jego ciele jak i umyśle.

-Musiałem stamtąd uciec, rehabilitować się gdzieś indziej. W klubie nie czułem się komfortowo, będąc cały czas kontuzjowanym. Śmiesznym faktem jest, że w Arsenalu, gdy jesteś w pokoju fizjoterapeutycznym na boisku treningowym, możesz zobaczyć jak za oknem odbywają się sesje treningowe. To czyniło życie znacznie trudniejszym.

-Rehabilitowałem się we Francji. Kilkukrotnie w Katarze. Byłem nawet w Ameryce. Ta ucieczka pomogła mi się skupić nad samym sobą.

Po pewnym czasie zaprzestał uczęszczania na mecze Arsenalu.

-Nie mogłem za każdym razem siedzieć na trybunach i się przyglądać. Po prostu tak bardzo chciałem zagrać. Za każdym razem, gdy rozmawiałem z fanami, brzmiało to Kiedy wrócisz?, Jak długo nie będziesz mógł grać?

-Po pewnym czasie, gdy grałem w piłkę, czułem strach. Kiedy wróciłem po pierwszej poważnej kontuzji wszystko było w porządku.

-Pamiętam jedną z pierwszych sesji treningowych. Biegałem wokoło i wykonywałem wślizgi, Lauren odciągnął mnie na bok i powiedział: Uspokój się, Abou. Dopiero co wróciłeś po długiej kontuzji. Nie spiesz się, bądź cierpliwy. Gdy zacząłem się starzeć i omijały mnie całe sezony, strach narastał.

-Kontuzje mogą oddziaływać również na psychikę. Na boisku możesz czuć się przestraszonym. Jedna myśl ciągle zaprząta twój umysł. Jaki jest twój limit, kiedy nadejdzie następna kontuzja? Patrząc wstecz, myślę, że były momenty, gdy moje ciało miało się dobrze.

Diaby rozmawiał z psychologami dla sportowców w Arsenalu. Jednak przyznaje, że mógł skorzystać z dalszej pracy z doradcami spoza klubu.

-Możliwe, że powinienem robić to częściej. Po kontuzji więzadeł w wieku 27 lat, myślałem nad zakończeniem kariery. Przeleciało mi to przez głowę kilkukrotnie. Nie będę kłamać. Kontuzja pojawiła się znikąd, to stało się na treningu.

-Wykonałem skręt i to się stało. Moją początkową reakcją był smutek i frustracja. Myślałem: Tak, to jest to – czas z tym skończyć. Wróciłem do domu, uspokoiłem się i przygotowałem do kolejnej rehabilitacji.

-Wiedziałem, że zawsze ktoś może mieć gorzej. Miałem szczęście. Pamiętam, co wydarzyło się Fabrice’owi Muambie. Pamiętam kontuzję Deana Ashtona, znakomitego napastnika, który musiał zakończyć karierę w wieku 26 lat. Zawsze dziękuję Bogu za szanse, które mi dał.

Wiara jest dla Abou Diaby’ego bardzo ważna. Jest pobożnym muzułmaninem, żyjąc w Hampstead co piątek uczęszczał do meczetu.

-To bardzo mi pomogło, kierowało mną podczas trudnych czasów. Jestem muzułmaninem, wszyscy jesteśmy braćmi.

Abou Diaby zakończył swoją przygodę z Arsenalem w 2015 roku, po wygaśnięciu kontraktu dołączył do Olympique Marsylii. Po dziewięciu latach spędzonych z klubem z północnego Londynu zapisał w swojej pamięci również miłe wspomnienia, niezwiązane z ciągłymi urazami i brakiem gry.

-Arsene Wenger jest niesamowitym trenerem. Zawsze wymaga od ciebie maksimum możliwości. Zmusza, byś zastanowił się nad swoją grą. Sprawia, że odzyskujesz pewność siebie. Czasami ma większą wiarę w umiejętności zawodnika, niż on sam.

-Współcześnie w futbolu trudno znaleźć ludzi o takiej lojalności. To jest cnotą, ale ludzie wymagają trofeów i ja to rozumiem. Takie postrzeganie pojawia się teraz, ponieważ ostatnio nic nie wygrał. Arsenal zawsze kwalifikował się do Ligi Mistrzów. Jednak proszę, musicie zrozumieć, że Wenger bardzo pragnie wygrywać. Spędziłem z nim 9 lat i kiedy przegrywa rozumiem co czuje. Nienawidzi przegrywać.

-Jest pragnienie by wygrać tytuł. Jednak wydaje się, że te momenty Arsenalu z lutego i marca są decydujące. To miesiące, w których musisz wygrywać. Arsenal wtedy traci punkty, które powinien zdobywać.

-Trudno wytłumaczyć, dlaczego tak się dzieje. Arsenal wydaje się być zespołem łatwiejszym do ogrania. To zdarzało się kilkukrotnie w ciągu ostatniego roku. Jedyną rzeczą, której im brakuje to zwycięstwa.

-Zawodnicy są utalentowani, mentalność również nie jest problemem. Jednak każdy chce wygrać w Premier League. W pewnym momencie być może chodzi o to, który zespół najbardziej pragnie zdobyć mistrzostwo. Jednak to nie znaczy, że ci którzy kończą na drugim czy trzecim miejscu, nie chcieli zdobyć mistrzostwa. Ludzie zapamiętują tylko zwycięzców, to powinno dać dodatkową motywację.

-Jako były zawodnik Arsenalu, także jako fan, bardzo pragnę by zdobyli tytuł. Klub na to zasługuje.

-Moim celem jest zakończenie kariery w jak najlepszym stylu. Gdybym tylko mógł zagrać co najmniej 15 lub 20 kolejnych spotkań, wtedy będę szczęśliwy. Grałem w zeszłym tygodniu i nie miałem żadnych problemów. 20 meczów, to byłoby fantastyczne. Jeśli uda się więcej, to będzie cud.