Odlatują Flamingi...

19.05.2008, 15:29, Przemysław Szews 107 komentarzy

Chciałem ten tekst (nazewnictwo dowolne - komentarz, felieton, jakkolwiek...) napisać na gorąco, zaraz po oficjalnym potwierdzeniu jego odejścia. Po głębszym... przemyśleniu (a właściwie kilku głębszych) postanowiłem jednak napisać to dopiero dzisiaj. Chodzi o odejście rewelacji tego sezonu, bo chyba tak mogę powiedzieć. Odejście, warto nadmienić – za darmo. Gracz, który przez ten sezon zdążył wyrobić sobie markę (o tym później) i przede wszystkim cenę, jak na ironię odchodzi za darmo.

Skupmy się na tym wyrobieniu marki. Flaminiego wyszukał Wenger w Marsylii w której wystąpił 14 razy nie strzelając żadnego gola. Nie umniejszając francuskiemu klubowi, ale transfer do Arsenalu był jakby o kilka poziomów i klas wyżej. Mathieu dostał szansę na występy w uważanej za najlepszą w Europie lidze.

Dodatkowo przyszedł do czołowego klubu rzeczonej ligi, co więcej szybko przebił się do podstawowego składu. Miniony sezon to wybuch umiejętności Flama. Ja osobiście nie spodziewałem się akurat tyle po, wyglądającym na Tur(k)a albo innego Araba, Francuzie. I co? Od razu transfer?

Mateusza (Mathieu to chyba w wolnym tłumaczeniu Mateusz? Nawet jeśli nie, to przyjmijmy taką wersję) możemy nazwać niewdzięcznikiem roku, a i tak będzie to sporym eufemizmem z mojej strony. Przecież to Arsenal go stworzył. Boss był jego twórcą i mozolnie wyrył jego nazwisko na kamiennych płytach europejskiego footballu. Wenger i Arsenal wykreowali Flaminiego. Zgodnie z wiarą chrześcijańską powinni być dla niego Bogiem, a właściwie Bogami, ale to mogłoby przywołać skojarzenia pogańskie.

To przecież w północnym Londynie wyniosło się jego nazwisko „na salony”. Czerwone dywany, luksusy. Pod koniec tej sielanki wkradł się jednak ferment i smród, a dywany ktoś poplamił. Flamek, który deklarował niejednokrotnie jak to mu fajnie i miło oraz że zostanie w Londynie jeszcze przez długi czas, nagle pomyślał, że niezłym pomysłem byłoby do swojej diety wprowadzić trochę kuchni włoskiej. Ot takie urozmaicenie.

Bo to chyba właśnie te wszystkie pizze, lasagnie i spaghetti skusiły naszego wojownika, skoro, jak kiedyś mówił, pieniądze nie są najważniejsze. Chyba jednak są. Arsenal i Boss po jednym wspaniałym sezonie nie zgodzili się na wszystkie warunki jakie stawiał młody Francuz i nie podnieśli mu w znaczny sposób pensji. Włosi wprost przeciwnie. Skusili młodziana okrągłą sumą składającą się z samych ojro i... już. Oby Mati nam nie utył jednak za bardzo...

Gdzie to przywiązanie do klubu? Gdzie ta miłość do armat? Do Emirates Stadium? Do naszych kibiców? Do Bossa? W tak młodym wieku Flam poczuł nagle pociąg do starszych, bardziej doświadczonych, ułożonych i ustatkowanych mężczyzn?

Nasz były walczak, nazywany przez niektórych młodym Gattuso, prawdopodobnie poczuł się gwiazdą. Zainteresowanie czołowych klubów z Serie A dało mu przekonanie, że mając takiego asa w rękawie ma prawo żądać od Arsenalu więcej pieniędzy. Z jednej strony nie dziwię mu się. Muszę się w tym momencie zdobyć na obiektywizm (oj, jak mi to trudno przychodzi) i przyznać, że miał prawo żądać więcej, bo już nieokrzesanym młodzianem nie był i zasłużył chociaż na drobną podwyżkę.

AC Milan stara się odmłodzić swój skład i to nie ulega wątpliwości. Flamini był dla nich idealnym zawodnikiem, perspektywicznym, szczególnie, że coraz głośniej mówi się o odejściu Gattuso do Bayernu. Można też przypuszczać, że Flamini chciał osiągnąć coś więcej niż w Arsenalu, ale Milan wcale nie dawał mu takiej gwarancji. Teraz już wiadomo, że przynajmniej przez rok nie usłyszy hymnu Ligi Mistrzów, przynajmniej na boisku, bo w telewizji być może zdarzy mu się pooglądać... Arsenal na przykład. Puchar UEFA czeka.

Jeśli jednak Gattuso nie odejdzie, a Pirlo będzie jeszcze żył, wątpię czy Flamini zdoła go wygryźć. Jedyna szansa występów w pierwszym składzie, to jakaś modyfikacja taktyki przez Milan. Czy taka jednak nastąpi? Tego nie wiem, ale mi to jest akurat „ganz egal”, co innego pewnie myśli nasz, a właściwie już były Mateusz.

Istnieje też prawdopodobieństwo, że Flamini będzie kolejnym włoskim korespondentem i komentatorem poczynań Arsenalu w Lidze. Ma się od kogo uczyć, bo takie stanowisko piastuje Patryk Vieira. Teraz jest szansa, że będą razem (chórem?) komentować to co się dzieje w ich byłym klubie. Co jest tego powodem? Czyżby tęsknota za grą w stolicy Wielkiej Brytanii?

Na koniec zaznaczę, że wcale za Flaminim nie płakałem i płakać nie będę. Żal mi oczywiście jego odejścia, ale dla mnie tragedii nie było. Nie przeszedłem z tego powodu na modną ostatnio kulturę EMO, nie ciąłem się, nie rozważałem rzucenia się pod pociąg (nawet stojący), po prostu NIC. Jedno słowo ciśnie mi się na usta. Szkoda, ale jak nie on, to ktoś inny, nikt nie jest niezastąpiony, a Flamini szczególnie, bo aż takiego statusu, niezastąpionego, sobie nie zapewnił. A skoro udało nam się (i to całkiem nieźle) bez Henryka, uda się też bez Mateusza.