Zagadnienia taktyczne: Pomysł na grę

06.01.2020, 07:44, Adam Leonik 18 komentarzy

Zwycięstwo. To trochę zapomniane słowo zagościło ostatnio ponownie na ustach kibiców Arsenalu. Miejmy nadzieję, że od tej pory będziemy mogli je znacznie częściej wypowiadać w kontekście naszego zespołu. Przed meczem z Manchesterem United byłem trochę poddenerwowany, ale przypuszczam, że nie tylko ja. Niby drużyna zaczęła grać lepiej i widać było bardzo pozytywne zmiany, ale nadal brakowało zwycięstwa i kolejna porażka mogłaby znacznie obniżyć odbudowane ostatnio morale zawodników. Na szczęście okazało się, że Mikel miał na ten mecz pomysł i świetnie rozpracował przeciwnika.

W spotkaniu z Chelsea najlepszym zawodnikiem był dla mnie David Luiz i w meczu z Czerwonymi Diabłami nie było inaczej. To, jaką metamorfozę przeszedł ten piłkarz pod wodzą nowego szkoleniowca, jest niesamowite. Nie tylko jest niemal bezbłędny w swoich interwencjach, ale jest też liderem, tak naszej obrony, jak i całego zespołu. Byłem pod wrażeniem, kiedy przed meczem zebrał wszystkich zawodników, którzy ustawili się w koło i chwycili za barki, a następnie wygłosił krótką mowę, motywując i zagrzewając ich do walki. Osiem milionów funtów zapłacone przed tym sezonem jawi się obecnie jako niesamowita promocja, a wszyscy ci, którzy jeszcze niedawno nazywali go klaunem, przecierają obecnie oczy ze zdumienia. Nie wiem, czy Brazylijczyk utrzyma obecną formę przez resztę sezonu, wiem natomiast, że obecnie odgrywa jedną z kluczowych ról w taktyce Artety.

Z meczu na mecz w grze naszego zespołu widać jakiś progres. Tym razem poprawiliśmy nieco zarządzanie całym spotkaniem i lepiej rozłożyliśmy siły. W przeciwieństwie do meczu z Chelsea nie rzuciliśmy się od razu na przeciwnika, a agresywny pressing stosowaliśmy naprzemiennie z grą obronną skoncentrowaną w okolicy środka boiska. W poprzednim tekście "Wpływ Artety" opisałem, jak nasze ustawienie zmienia się, gdy budujemy swoje akcje, ze szczególnym uwzględnieniem ofensywnie ustawionego lewego obrońcy oraz defensywnego pomocnika, który przemieszcza się w pozostawioną przez tego pierwszego wolną przestrzeń. W tym artykule chciałbym zagłębić się nieco bardziej w szczegóły i pokazać jak ważny dla naszej taktyki jest wyżej wymieniony manewr. Dennis Bergkamp powiedział kiedyś, że za każdym kopnięciem piłki powinna kryć się jakaś myśl. Pep Guardiola nieco rozwinął to stwierdzenie, mówiąc, że w grze jego zespołu chodzi o zdezorganizowanie przeciwnika i dokładnie tak wygląda obecnie gra Arsenalu.

W momencie, w którym do przodu rusza Kolasinac, do środka ścina Aubameyang powodując ten sam ruch u Wan-Bissaki, który odpowiada za krycie Gabończyka. Na lewej flance pojawia się wtedy wolna przestrzeń, w którą swobodnie może wbiec Bośniak. Widząc ten ruch lewego obrońcy, długą piłkę posyła mu David Luiz, omijając tym samym całą linię ataku i pomocy Manchesteru United, który próbuje założyć pressing na naszych obrońców.

Xhaka oczywiście schodzi do boku na pozycję lewego obrońcy, co absorbuje uwagę Jamesa, który nie wraca za Kolasinacem. Tym samym Wan-Bissaka zostaje bez wsparcia, a Arsenal automatycznie ma przewagę 2 na 1 w tej części boiska. Pierre-Emerick wraz z Seadem są w stanie w akcji dwójkowej, dość łatwo minąć odosobnionego prawego obrońcę, po czym dośrodkować piłkę w pole karne. Pierwsza bramka poprzedzona była akcją wyżej wymienionej dwójki i choć w tym przypadku nie było długiej piłki od Luiza, a przy dośrodkowaniu był rykoszet, cały schemat zagrania nie był przypadkowy. Warto tu również zwrócić uwagę, że gdyby do środka nie zbiegł Pepe, to sytuację wykończyłby znakomicie ustawiony Mesut Özil.

Podobny schemat rozegrania pojawiał się w tym meczu wielokrotnie, a David Luiz zaliczył aż 11 celnych długich podań w tym spotkaniu, niemal dwa razy więcej niż drudzy pod tym względem w naszym zespole Bernd Leno, Ainsley Maitland-Niles i Granit Xhaka, którzy mieli ich po 6. Posiadanie kogoś takiego jak Brazylijczyk w swoim składzie to duży atut, ponieważ bardzo niewiele drużyn może się pochwalić środkowym obrońcą z tak dobrym długim podaniem, a Mikel doskonale wie, jak to wykorzystać.

Po prawej stronie boiska również mieliśmy ciekawy pomysł na rozegranie akcji, choć zupełnie inny niż po lewej. Pepe wbrew temu, czego można by się spodziewać przed meczem, nie schodził do środka bez piłki tak często, jak Aubameyang. Cofnął się natomiast na naszą połowę i tym ruchem wciągał bliżej naszej bramki kryjącego go Luka Shawa. Za lewym obrońcą Czerwonych Diabłów powstawała wolna przestrzeń, w którą wbiegał Ozil, a czasem również Maitland-Niles. Nicolas zagrał świetny mecz i statystyki tylko to potwierdzają. Pepe w tym spotkaniu oddał dwa strzały, z czego pierwszy zakończył się bramką, a drugi trafił w słupek. Wszystkie 26 podań skrzydłowego Arsenalu dotarło do adresatów i aż 4 z nich były kluczowe. Iworyjczyk pod okiem Artety może wskoczyć na poziom, na którym w Manchesterze City jest obecnie Sterling, a moim zdaniem chłopak "ma papiery" na to, aby być lepszym zawodnikiem od Anglika. Przed nim jest oczywiście jeszcze wiele pracy, ale tak dobrze ułożonej lewej nogi, w połączeniu z nietuzinkowy dryblingiem i szybkością, już dawno u nikogo nie widziałem.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje również Alexandre Lacazette. Francuz nie jest obecnie w najlepszej formie strzeleckiej, ale to, ile pracy wkłada w każde spotkanie, zasługuje na najwyższy szacunek. Poniższy wykres kontaktów z piłką w ostatnim meczu bardziej pasuje do środkowego pomocnika niż do napastnika ustawionego na "9".

Bardzo podoba mi się to, co robi Arteta w Arsenalu i w jakim kierunku to wszystko idzie. Po tym, co widzę na boisku, aż trudno mi uwierzyć, że Hiszpan jest w tym klubie dopiero dwa tygodnie. Nie zgadzam się z tymi, którzy twierdzą, że chwalimy Artetę na wyrost, bo jeszcze niczego z naszym zespołem nie osiągnął. Po zwolnieniu Emery'ego, wielu komentatorów było zgodnych, że praca w Arsenalu wiąże się z dużym ryzykiem dla każdego menedżera, ponieważ posprzątanie tego bałaganu będzie niezwykle trudne, czasochłonne, a wymiany potrzebuje niemal połowa składu. Otóż spieszę donieść, że Arteta ogarnął tę Stajnię Augiasza w niewiele ponad tydzień, bez jakichkolwiek wzmocnień. Oczywiście do wykonania jest jeszcze sporo pracy, ale jeżeli spojrzymy, w jakim miejscu drużynę zastał Hiszpan, a jak wygląda ona teraz, to każdy musi przyznać, że różnica jest ogromna i bynajmniej nie było to łatwe zadanie. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w 7 dni zagraliśmy 3 mecze i na treningi czasu było bardzo niewiele. Nie boję się też o efekt Solskjæra, gdzie po kilku świetnych występach okazało się, że Norwegowi brakuje pomysłu na grę Manchesteru United, ponieważ co jak co, ale wizję tego, jak Arsenal powinien grać, to Arteta ma. Z niecierpliwością czekam na kolejny mecz.