Obszerny wywiad z Cazorlą

10.09.2018, 13:00, Eryk Szczepański 34 komentarzy

Wstępna diagnoza brzmiała: „ciesz się, jeśli kiedyś jeszcze będziesz mógł bawić się z synem w ogrodzie”. Teraz, po dwóch latach walki, zagrał już trzeci mecz w Primera Division. Sid Lowe z Guardiana przeprowadził długą i trudną rozmowę z Santim Cazorlą. Hiszpan opowiada w niej o swoim cierpieniu, błędach lekarzy w Anglii i o tym, jak pomógł mu Arsene Wenger.

Kontuzja i długi rozbrat z piłką Santiego, był cierpieniem nie tylko dla niego, ale i dla całej społeczności Kanonierów. Jego przeprawę, jedną z najtrudniejszych w życiu, opisaliśmy tutaj. Teraz przyszła pora, żeby opowiedział o tym własnymi słowami.

- Jestem jak wielkie puzzle – zaczyna Santi. Kawałek jego przedramienia znajduje się na jego stopie, ale uśmiech jak zwykle go nie opuszcza. W środku jest metalowa blaszka i nowy Achilles stworzony ze zrolowanego ścięgna w miejscu, gdzie wcześniej wszystko gniło. Hiszpan zaczyna pokazywać jak jego tatuaż się podzielił i uratował wielką dziurę w nodze, która mogła zakończyć jego karierę. Któregoś dnia prawdopodobnie przeczytamy o jego przypadku w sportowych podręcznikach medycznych.

- Mikel Sanchez, lekarz, który mnie operował, powiedział, że to najgorszy przypadek jaki widział w życiu. Doszło do urazów kolana, stopy i kostki. Infekcja pochłonęła 10 cm ścięgna pozostawiając koślawe kości, było ryzyko amputacji. Prawie się poddałem. Mówiłem rodzinie, że to koniec, że powiem fizjoterapeucie, że nie dam rady.

- Teraz muszę się uszczypnąć za każdym razem, gdy pomyślę, że mogę zagrać w następną sobotę. Doceniam to w każdej możliwej chwili. Rozumiem piłkarzy, który twierdzą, że są „uwięzieni” w hotelu noc przed meczem, ale ja cały ten czas byłem sam w hotelach i szpitalach. Walczyłem o to, żeby być na ich miejscu.

Powrót do tamtej nocy w Łudogorcu jest trudny. Santi wspomina: – Przerwa mnie zabiła, bo było strasznie zimno. Zostałem zraniony zaraz na początku drugiej połowy, ból był straszliwy, a z czasem stawał się coraz gorszy. W nocy płakałem, wiedziałem, że to początek moich problemów. Na sali operacyjnej okazało się, że rana jest otwarta i infekcja zaatakowała. Całą noc sączyła się żółta ciecz. Ilekroć mnie zszywano, rana za każdym razem się otwierała, a ropy było coraz więcej. Lekarze nie widzieli niczego w środku i zdecydowali się na przeszczep skóry. W tym czasie bakteria była już w środku i zjadała moje ścięgna. Nigdy nie stwierdzili, co to dokładnie było.

- Wciąż słyszałem tylko „nie myśl o piłce, skoncentruj się na normalnym życiu i na tym, żebyś mógł bawić się z synem”. Na szczęście nie słuchałem ich wtedy i zdecydowałem, że wyjadę do Hiszpanii. Byłem już zmęczony ciągłymi operacjami, na szczęście trafiłem do Vitorii [szpital, w którym leczył doktor Sanchez - przyp. red.]. Tam bardzo szybko znaleźli bakterie, dwie w ścięgnie i jedną w kości.

- Nie wiedzieli w jakim stanie jest moja noga. Mikel powiedział mi, że musi mnie otworzyć i będzie to robić dotąd, aż nie znajdzie ścięgna. Okazało się, że jest bardzo źle. Straciłem go ponad 10 centymetrów, a kość była w fatalnym stanie. Była w niej dziura, można było wsadzić do niej palec, a konsystencją bardziej przypomniała plastelinę. Wszystko przez to, że lekarze z Anglii dali mi zwykły antybiotyk, nie wiedząc nawet co to za bakteria. Tłumaczyli mi ciągle, że wszystko jest pod kontrolą. Nigdy nie wzięli na siebie odpowiedzialności, nawet nie powiedzieli zwykłego przepraszam. Myślę, że oni wciąż są przekonani, że zrobili wszystko dobrze i nie czują się winni.

- W tych trudnych chwilach bardzo pomógł mi Arsene Wenger. Zadzwonił do mnie i powiedział, że przedłuża mój kontrakt o rok i żebym się niczym nie martwił i z czystą głową przystąpił do operacji. To był niesamowity gest z jego strony, dzięki temu mogłem ze spokojem zoperować nogę i przystąpić do rehabilitacji. Jestem mu dozgonnie za to wdzięczny.

- Wracam często myślami do towarzyskiego meczu z Chile, kiedy to się zaczęło. Nie winię siebie, ale dostałem kopniaka w 20. minucie, a grałem przez 90. Gdybym tylko wtedy powiedział „zdejmijcie mnie”… Ale uznałem, że bandaż wystarczy i zagram za tydzień. Nawet w Arsenalu mnie pytali, czemu nie zszedłem, ale koniec końców uszanowali moją decyzję.

- Po wszystkim człowiek jest mądry. Powinienem od razu udać się do Hiszpanii na leczenie. Tam mi powiedzieli, że jest źle, ale będziemy walczyć. W Londynie usłyszałem, że nie ma nadziei na powrót do gry w piłkę. Byłem gotowy się poddać, ale hiszpańscy lekarze wiedzieli jak mnie podejść. Pytali, czy chcę grać w piłkę, a później dawali mi ją dotknąć, znów czułem się jak piłkarz! Potem mówili „teraz ćwiczymy, jutro więcej zajęć z piłką”. To drobne rzeczy, ale na mnie działały.

- Teraz jestem optymistą, czuję się dobrze. Zależy mi tylko na zagraniu w meczu, a potem w następnym. Będę to robić tak długo, jak tylko będę mógł, bo sprawia mi to radość.

No koniec Santi wspomniał jeszcze o Arsenalu. Hiszpan chciał zostać na Emirates, ale klub zdecydował inaczej. Rozstanie odbyło się jednak w zgodzie.

- Czy to mogło się wydarzyć w Arsenalu? Nie, nie chcieli tego. Byli dla mnie dobrzy i szczerzy wobec mnie. Chciałem zostać na Emirates, ale wiedziałem, że musze się wcześniej pokazać, zagrać w presezonie, nikt w ciemno nie podpisałby ze mną kontraktu. Powiedzieli, że nie mogą czekać z budową drużyny, ale obiecali, że pomogą w inny sposób, jeśli tylko będę tego potrzebować. Rozumiem to i szanuję. Kibice mnie tam kochali, a ja kocham ich. Wielką raną w moim sercu jest to, że nie mogłem się z nimi pożegnać. Poprosiłem Arsene’a o to, żebym mógł potrenować na Emirates przez meczem z Atletico. Nic specjalnego, tylko kilka okrążeń. Chciałem poczuć tę murawę i ciepło naszych kibiców. Pomyślałem, że mogę już więcej nie zagrać w Arsenalu, więc chciałem zabrać coś ze sobą.