Lata siedemdziesiąte

Lata siedemdziesiąte Kanonierzy rozpoczęli i zakończyli z rozmachem, jednak okres dzielący podboje pucharowe należy uznać za bardzo rozczarowujący.

Pod koniec lat sześćdziesiątych w obozie Arsenalu panowało ogólne przekonanie, że zespół idzie w dobrym kierunku. Na przełomie dekady, The Gunners zdobyli Młodzieżowy Puchar Anglii (1966), a później dwukrotnie walczyli w finale o Puchar Ligi - niestety z marnym skutkiem. Potrzebny był przełom, który nadszedł rok później.

Arsenal wreszcie pokazał się na europejskiej arenie. Drużyna Bertiego Mee w ćwierćfinale Puchar Miast Targowych łatwo rozprawiła się z Dinamo Bukareszt, strzelając dziewięć goli w dwumeczu. Na drodze do finału stanął potężny Ajax, z Johanem Cryuffem w składzie, który również musiał jednak uznać wyższość swojego rywala. W finale na Kanonierów czekał Anderlecht Bruksela. Po porażce w pierwszym meczu w Belgii w stosunku 3-1 wydawało się, że to ostatecznie Anderlecht zdobędzie puchar. Arsenal odpowiedział jednak w najlepszy z możliwych sposobów, zwyciężając na Highbury 3-0 i podnosząc Puchar Miast Targowych.

Przepełniony wiarą we własne umiejętności zespół parł do przodu. Wszystko zwiastowało kolejne sukcesy, na które drużyna musiała jednak ciężko zapracować.

Arsenal zażarcie walczył przez cały sezon o mistrzostwo ligi z Leeds United. Zadecydować miała ostatnia runda, w której Kanonierzy aby zdobyć upragnione trofeum musieli wygrać lub bezbramkowo zremisować... ze swoim odwiecznym rywalem - Tottenhamem, w dodatku na White Hart Lane. W innym przypadku tytuł powędrowałby na Elland Road. Arsenal wygrał wówczas 1-0, a zaledwie pięć dni później napisał prawdziwą historię. Dzięki bramkom Eddiego Kelly'ego oraz trafieniu Charliego George'a już w dogrywce, The Gunners ponownie wznieśli Puchar Anglii w starciu z Liverpoolem.

W ten sposób Arsenal stał się czwartym zespołem w historii, który zdobył dublet, a zaledwie drugim, który dokonał tego w XX wieku.

Niestety kolejne lata dla fanów Kanonierów nie wyglądały już tak kolorowo. W następnym roku Arsenal przegrał w finale Pucharu Anglii z Leeds, a sezon 1972/73 zakończył na drugim miejscu w lidze. Mimo wydania fortuny na mistrza świata Alana Balla zespół nadal wyglądał słabo. Kolejne sezony kończył na miejscach: 10, 16 i 17. W roku 1976 Bertiego Mee na stanowisku menadżera zastąpił Terry Neill, były trener Tottenhamu.

Zaraz po przybyciu do północnego Londynu Neill pobił rekord transferowy klubu, wydając 333,333,34 funtów na Malcolma MacDonalda, który przybył do północnego Londynu z Newcastle. Nowy menadżer podkupił także Pata Jenningsa z lokalnego rywala - Spurs. Jak się później okazało, nowi piłkarze w połączeniu z młodymi talentami jak Liam Brady czy Frank Stapleton sprawili, że Arsenal wrócił na ligowy szczyt. To jednak w pucharach Kanonierom wiodło się najlepiej.

Neill poprowadził zespół do trzech kolejnych finałów Pucharu Anglii - w latach 1978, 1979 i 1980. Pierwszy i ostatni z nich Kanonierzy niespodziewanie przegrali. Najpierw z Ipswich Town 1-0, a później z West Hamem United również jedną bramką. W 1979 roku Arsenal grał na Wembley przeciwko Manchesterowi United. Piłkarze obu drużyn zdążyli już przyzwyczaić fanów do wielkich emocji i tym razem nie było inaczej. Kanonierzy prowadzili 2-0 po bramkach Talbota i Stapletona, jednak w końcówce meczu Czerwone Diabły zaczęły odrabiać straty. Najpierw w 86. minucie gola kontaktowego zdobył McQueen, a dwie minuty później wyrównał McIlroy. Bohaterem Arsenalu został Alan Sunderland, który w 89. minucie meczu ustalił wynik na 3-2.

Neill niedługo miał się jednak dowiedzieć, co czuł tamtego popołudnia United. Cztery dni po przegranym w 1980 finale z West Hamem, Arsenal przegrał w rzutach karnych w finale Pucharu Zdobywców Pucharów z Valencią.

Aby poznać szczegóły, kliknij na jedną z miniaturek zdjęć