Okres powojenny

Po zakończeniu II wojny światowej Arsenal powrócił do rozgrywek z tym samym menadżerem - Georgem Allisonem. Brakowało jednak ważnych ogniw w machinie, która w latach trzydziestych nie miała sobie równych. Na emeryturę odeszli Cliff Bastin i Ted Drake, co wydawało się zbyt dużym ciosem dla zespołu.

W rzeczywistości, zespół przez chwilę był nawet bliski spadku do drugiej ligi w sezonie 1946/47, jednak ostatecznie skończył rozgrywki na trzynastej pozycji. Po sezonie, mając przeszło 60 lat, Allison zdecydował się odejść na emeryturę, a stanowisko trenera z natychmiastowym skutkiem zajął jego asystent - Tom Whittaker.

W sezonie 1947/48 Arsenal ponownie wspiął się na wyżyny swoich umiejętności, zdobywając mistrzostwo i wyprzedzając drugi w tabeli Manchester United o siedem punktów. Dwa lata później dzięki dwóm bramkom Rega Lewisa przeciwko Liverpoolowi Kanonierzy sięgnęli po Puchar Anglii.

George Allison przed odejściem na emeryturę zdążył jeszcze sprowadzić do klubu Joe Mercera, wcześniej zawodnika Evertonu. Angielski pomocnik rozegrał dla Arsenalu 275 spotkań zanim doznał podwójnego złamania nogi w zderzeniu ze swoim kolegą z zespołu - Joe Wadem - w starciu przeciwko The Reds 10 kwietnia 1954 roku.

Finał Pucharu Anglii w 1950 roku przeciwko drużynie z Anfield był dla Arsenalu jednym z najlepszych spotkań tamtego okresu. Mercer zaraz po przenosinach na Highbury nie przeprowadził się do Londynu. Zamiast tego nadal mieszkał w Liverpoolu, trenując z drużyną The Reds i utrzymując swój sklep spożywczy. Mimo tego przystąpił do meczu z opaską kapitańską.

Mercer stanowił o sile zespołu Whittakera we wczesnych latach pięćdziesiątych. W sezonie 1951/52 Arsenal walczył nawet o podwójną koronę, jednak ostatecznie sezon zakończył z pustymi rękami.

Drugie miejsce i cztery punkty straty do Manchesteru United w lidze oraz przegrana z Newcastle w finale FA Cup po bramce George'a Robledo. Być może gdyby Wally Barnes nie doznał kontuzji we wczesnym etapie finału, wszystko potoczyłoby się inaczej. To były jednak ciężkie dni, kiedy rezerwowi nie mogli zmieniać piłkarzy z pola.

Drużyna Whittakera odzyskała mistrzowski tytuł w kolejnym roku, choć należy przyznać, że był to jeden z najbardziej szczęśliwych przypadków zwycięstwa w historii ligi. Arsenal i Preston zaciekle walczyli do końca rozgrywek i pomimo takiego samego bilansu zwycięstw, remisów i porażek, to Kanonierzy zgarnęli rywalom puchar sprzed nosa. Zadecydowała średnia bramek, którą Arsenal miał lepszą o 0.099%!

W 1962 klub ponownie zmienił menadżera. Tym razem wyznaczono outsidera Billy'ego Wrighta. Były kapitan Wolves i reprezentacji Anglii, a w dodatku zagorzały kibic Arsenalu w młodości, miał jednak znikome doświadczenie w zarządzaniu drużyną. Należy zaznaczyć dobre transfery nowego menadżera Kanonierów - sprowadzenie Boba Wilsona, Franka McLintocka i Joe Bakera. Klub w 1966 roku wygrał również młodzieżowy Puchar Anglii, co zapowiadało dobre lata dla Kanonierów.

Architekt tego triumfu, Bertie Mee, tego samego roku przejął drużynę od Wrighta. Były fizjoterapeuta klubu zapowiedział ściągnięcie do klubu Pata Rice'a, Johna Radforda, Raya Kennedy'ego i Charliego George'a. Jego zespół stać było jednak jedynie na dwukrotne pojawienie się w finale Pucharu Ligi pod koniec lat 60., w których Kanonierzy dwukrotnie ponieśli klęskę. Na większą chwałę trzeba było jeszcze poczekać.

Aby poznać szczegóły, kliknij na jedną z miniaturek zdjęć