Historia Jacka Wilshere'a

27.08.2021, 18:28, Kamil Garczorz 35 komentarzy

Niedawno rozpoczął się nowy sezon Premier League, a gdyby życie toczyło się według naszych oczekiwań, Jack Wilshere wraz z kolegami z drużyny przygotowywałby się do kolejnego meczu.

Rzeczywistość jednak miała inne plany. Nie ma kolegów z drużyny. Nie ma drużyny. Nie ma kolejnego meczu.

„Będąc szczerym, nigdy nie myślałem, że znajdę się w tym miejscu” - rozpoczął Jack Wilshere. „Biegałem dzisiaj na bieżni lekkoatletycznej i nie potrafiłem uwierzyć, że jestem na tym etapie kariery. Wszyscy mi powtarzali, że w wieku 28, 29 lat będę u szczytu kariery. I myślałem, że tak będzie, że wciąż będę grał dla Anglii i w topowym klubie”.

Chłopiec, który miał Świat u swych stóp, który był wielką nadzieją kraju, który cierpiał na brak takiego piłkarza, w wieku 29 lat nie dostaje żadnej oferty kontraktu. Jak doszło do tego, że ktoś, kto debiutował w Arsenalu, gdy miał 16 lat, przyćmił Barcelonę trzy lata później, reprezentował kraj na wielkich turniejach, znalazł się w takiej sytuacji?

To pytanie, które Wilshere bezustannie sobie zadaje i, pomimo że prawdopodobnie zna odpowiedź, jest ona nie do zniesienia. Jego zdaniem nie tak miała wyglądać ta historia.

Pomimo przybycia do biura The Athletic w Londynie w czarnej czapce bejsbolowej, która zakrywa większość jego twarzy, Wilshere zostaje natychmiast zauważony przez przechodnia. To kibic Arsenalu wspomina jego okres gry dla Arsenalu i pyta, kiedy będzie można go znów zobaczyć na boisku.

Wilshere pojawia się uśmiechnięty, ale z błyskiem smutku w oczach, emocją widoczną przez kilka kolejnych godzin. Później wspomina, że takie spotkania zdarzają się mu około 15 razy dziennie. Jest to frustrujące, ale pokazuje, jakie zainteresowanie wciąż wzbudza. Nigdzie zainteresowanie to nie jest silniejsze niż w rodzinie Wilshere'a, a zwłaszcza wśród jego czwórki dzieci: Archiego i Delilah z poprzedniego związku oraz Sieny i Jacka Juniora z obecną żoną.

„Moje dzieci są w wieku, w którym już rozumieją, szczególnie Archie, który ma 9 lat. Zadaje mi pytania: „Co z MLS?” albo „Dlaczego nie grasz w La Liga?”. Uwielbia piłkę nożną. Wie wszystko o tym sporcie i trudno mu to wyjaśnić. Pyta mnie „Dlaczego, żaden klub Cię nie chce?” Nie wiem. Jak mu to wytłumaczyć?”

„W szkole mają przyjaciół, a dzieci w tym wieku potrafią być okrutne. „Dlaczego Twój tata nie pracuje? Nie jest wystarczająco dobry? Nie jest dobry w piłkę?” Tak, to trudne”.

„Mam dwoje młodszych dzieci (Siena i Jack Junior), którzy nigdy tak naprawdę nie widzieli, jak gram. Gdy idę rano potrenować, całując je, mówię, że wychodzę na trening. Właściwie nie wiedzą, co robię. Prawdopodobnie myślą sobie „Gdzie on idzie? Gdzie pracuje?” Dwoje starszych pamięta, jak grałem w Arsenalu, oglądały, jak grałem w reprezentacji. W pewnym sensie to miłe. Najtrudniej jest, gdy zadają pytanie „Dlaczego nie podpiszesz kontraktu z klubem w Anglii?” Muszę odpowiedzieć, że żaden mnie nie chce, a one tego nie rozumieją”.

Wszystko czasem idzie za daleko. Wilshere wspomina dzień, kiedy Archie wrócił smutny ze szkoły, po tym, jak inny dzieciak nazwał jego ojca „Jack Wheelchair” (z ang. wózek inwalidzki). Jack skonfrontował to z ojcem tamtego chłopca. Nie zrobił tego, dlatego, że go to zabolało, a przez wpływ, jaki miało to na jego syna.

Kpina oczywiście odnosiła do kontuzji, które zrujnowały jego karierę. Problemy zaczęły się dekadę temu, od kontuzji kostki, której nabawił się pod koniec sezonu 2010/11. Rozegrał wtedy 54 mecze, a nie miał nawet 19 lat.

Chociaż za każdym razem walczył i miał po drodze kilka wspaniałych momentów, jak zdobycie gola sezonu, za bramkę, którą strzelił Norwich w 2013 roku, czy występ w reprezentacji w eliminacjach do Euro 2016, jego potencjał nie został wykorzystany.

Opuszczenie Arsenalu i dołączenie do West Hamu w 2018 roku miało mu dać impuls do wejścia w, teoretycznie, najlepsze lata kariery. Rzeczywistość jednak była inna i zgodził się opuścić klub 12 miesięcy przed wygaśnięciem jego trzyletniej umowy, podczas tego okresu tylko sześć razy wbiegł w podstawowym składzie West Hamu.

„Nie powinienem był odchodzić. Nie chodzi o West Ham, to mógł być każdy klub, ale nie powinienem był odchodzić z Arsenalu. Rozmawiałem z Arsenem po moim powrocie z Bournemouth. Powiedział, że mogę odejść, że nie dostanę propozycji nowego kontraktu. Znałem Arsene'a i wiem, jak mnie cenił. Jeśli doszedłbym do formy, dostałbym szansę, żeby zaistnieć w tym zespole”.

„Chciałbym mieć taką samą mentalność, kiedy usiadłem do rozmowy z Emerym. Powiedział „Spójrz, masz kontrakt na stole, ale nie będzie w mojej jedenastce”. Wyszedłem wściekły, ponieważ myślałem, że będę grał, wykazałem się we wcześniejszym roku. Prawdopodobnie podjąłem kilka pochopnych decyzji, zadzwoniłem do agenta i powiedziałem, że odchodzimy. Trzeba było wstrzymać się kilka dni, żeby się uspokoić i zastanowić się znowu”.

Po opuszczeniu West Hamu, Wilshere trenował sam, aż do ponownego dołączenia do Bournemouth, grającego już w Championship. Związał się z nimi krótkotrwałą umową w styczniu tego roku. Kończąca się po pół roku umowa, nie została jednak przedłużona.

„Skłamałbym, gdybym powiedział, że mnie to nie zmartwiło. Oczywiście, że zmartwiło. Byłem w tej sytuacji po opuszczeniu West Hamu i to było okropne. Mówiłem sobie, że nie chcę znów przez to przechodzić. Poszedłem do Bournemouth, zagrałem kilkanaście meczów i myślałem, że to wystarczy, by udowodnić innym, że jestem zdrowy. Nie wystarczyło, nie mam żadnych ofert. To zdecydowanie mnie martwi”.

Presezon zakończył z nienazwanym klubem i chociaż mówiono o podpisaniu kontraktu, nie doszło do tego. Wilshere doznał kolejnej porażki, zarażając się koronawirusem. Teraz musi wrócić do pracy i przygotować się w najlepszy możliwy sposób. Łatwiej to powiedzieć niż zrobić, a im dłużej nic się nie zmienia, tym trudniejsze to jest. Czy to znaczy, że czas Wilshere'a dobiega końca?

„Często przechodzi mi to przez myśl. Kiedy jesteś w drużynie, budzisz się, myśląc „Muszę dzisiaj dobrze trenować, żeby pokazać trenerowi, że jestem gotowy na weekend”. Ja tego nie mam. Wstaję rano i myślę, że muszę, gdzieś potrenować. Robię to sam. Tak, podczas presezonu trenowałem w klubie, ale to już zakończone. Wracam do trenowania samemu i szukania motywacji”.

„Pytanie, które sobie teraz zadaję to: „Po co to robię?” Kiedy opuszczałem West Ham i próbowałem znaleźć nowy klub, myślałem, że ten moment nadejdzie, teraz nie nadchodzi i budzę się z myślą: „Muszę dzisiaj trenować, ale dlaczego?”. Chcę znaleźć klub, ale czy to się stanie?”

„Pewnego dnia rozmawiałem z żoną. To było tuż przed pójściem spać i powiedziałem jej: „Słuchaj, muszę trenować jutro, ale dlaczego trenuję? Czy powinienem po prostu spróbować skupić się na czymś innym? Na przykład, mogę być trenerem, właśnie dostałem się na kurs, aby zdobyć licencję, na tym mógłbym się skupić”. Powiedziała tylko: „Nie, nie możesz. Jesteś zbyt dobry”. Odpowiedziałem jej: „Gdybym był zbyt dobry, ktoś przynajmniej dałbym mi szansę”.

„W który momencie powiedzieć: „Dość”? Szczerze mówiąc, nie wiem. Będę próbował aż... Powiedziałem mojemu agentowi, że nie chcę ciągle czekać. Zaraz nadejdzie styczeń i okaże się, że zmarnowałem kolejny sezon. Nie staję się młodszy i nie chcę tego. Już raz to zrobiłem”.

Więc dokąd zmierza? Zaskakujące jest słyszeć, jak sugeruje przeprowadzkę za granicę jako potencjalnie jedyną opcję.

„Czuję się trochę tak, jakby drzwi w tym kraju zostały przede mną zamknięte. Nie wiem dlaczego. Może to z powodu historii kontuzji i ludzi, którzy wystawiają mi referencje. Czuję, że to niesprawiedliwe”.

„Ale tak właśnie jest. Powiedziałem wcześniej, że jestem otwarty na wyjazd za granicę. Prawdopodobnie tego chcę. Chcę spróbować czegoś innego. Myślę, że to będzie dobre dla mnie, dla mojego życia, dla mojej rodziny. Zacząć od nowa gdzieś, gdzie ludzie, kluby, fani nie myślą: „Och, to Jack Wilshere. Dzisiaj dozna kontuzji” lub „Zagra pięć meczów i to wszystko… strata pieniędzy”.

„Ostatni raz miałem kontuzję w styczniu 2020 r. Wszyscy pomyśleli: „Och, jego kostka, jego kostka ”. To nie była kostka. Miałem przepuklinę. Nie trenowałem 10 dni, a potem niestety nadszedł lockdown. Ale trenowałem i miałem naprawdę dobrą bazę fitness. Po powrocie, gdy byłem w West Hamie, nie opuściłem żadnego treningu. Później w Bournemouth byłem gotowy na każdy trening i mecz. Jestem zdrowy i gotów to udowodnić, ale żeby to zrobić muszę dostać szansę gry. Miałem to w Bournemouth, ale później nie dostałem od nich nawet małego sygnału”.

„Ludzie mogą myśleć, że mówię tak, bo chcę znaleźć klub, ale pod względem sprawności, nigdy nie czułem się lepiej. Sam sobie radziłem, przechodziłem kontuzje, wykonywałem określone programy rehabilitacyjne i ćwiczenia, które ludzie mi kazali, które nie działały, a tylko pogarszały sprawę. Musiałem przez to przejść i dowiedzieć się, jak dotrzeć do miejsca, w którym jestem dzisiaj”.

„Gdybyś pięć lat temu powiedział mi, żebym biegał po bieżni lekkoatletycznej, ze względu na nawierzchnię, powiedziałbym: „Nie ma szans”. Teraz wiem, czego potrzebuję. Czuję się świetnie i jest w 100% szczery, kiedy to mówię. Nie czuję żadnego bólu, ale jedynym sposobem, żeby to sprawdzić, to intensywność meczu, gra przeciwko komuś większemu i silniejszemu ode mnie”.

Wilshere nie szuka współczucia, ale kiedy go słuchasz, rozumiesz, że mówienie o tym, jest dla niego wyzwaniem. Trudno pomyśleć, że nie zasługuje na szansę.

„Miałem wspaniałą karierę, ale wciąż czuję głód. Mam ładny dom, czwórkę dzieci, które są zdrowe i chodzą do dobrych szkół. Będą ludźmi, którzy będą budzić się o 5 rano, żeby nakarmić swoje dzieci. Czuję się dobrze, myśląc o tym, ale to wciąż nie powstrzymuje mnie przed depresyjnymi myślami i zmaganiem się z rzeczywistością”.

„Nie chcę robić kolejnego kroku, myśląc o tym, że muszę zarabiać pieniądze. Chcę go zrobić z myślą o moich uczuciach i nie mówię tylko o tym, że dorastałem, kochając piłkę nożną. Kiedy zaczynałem karierę w Arsenalu, uwielbiałem grać w futbol, uwielbiałem wybiegać na Emirates Stadium. Chodzi o to, żeby odzyskać uczucie, że ma się, o co walczyć. Mieć wzloty i upadki”.

„Nie wiem, czy miałem depresję, chcę myśleć, że nie. Nigdy wcześniej tego nie czułem, więc nie wiem. Mam to dołujące, przygnębiające uczucie, gdy jestem sam. Jestem pewien, że wszyscy to rozumieją. Moja sytuacja różni się od sytuacji osoby, która musi pracować 12 godzin dziennie, by utrzymać rodzinę, ale znam to uczucie”.

„Powiedziałbym, że gdzieś głęboko we mnie wciąż jest ten głód gry w piłkę, że to wszystko, czego chcę. Nie chcę, żeby ludzie myśleli: „Och, biedny Jack, nie ma klubu, ale zarobił mnóstwo pieniędzy, więc może zostać w domu ze swoimi dziećmi”.

„Kiedy budzę się rano, nie mogę się doczekać treningu i spędzenia czasu z innymi piłkarzami. Chcę wrócić na boisko, zwłaszcza że fani już wrócili. Obejrzałem każdy mecz, który był w telewizji od początku sezonu i chcę być tego częścią, chcę znów to poczuć, wychodząc na boisko, słuchać fanów i po prostu możliwość ponownego grania w piłkę nożną”.

Wilshere, który dorastał jako kibic West Hamu, dołączył do Arsenalu w wieku 9. lat. Jest jednym z najlepszych produktów ich szkółki i nadal utrzymuje silną więź z kibicami klubu. Upadek Arsenalu był dla niego bolesny. Podopieczni Mikela Artety po dwóch kolejkach zajmują 19. lokatę w lidze i nie grają w żadnym z europejskich pucharów.

„Smuci mnie to. Uważam jednak, że Arteta jest właściwym człowiekiem, na tym stanowisku. Widzę wiadomości i wpisy w mediach społecznościowych, niektórzy domagają się jego zwolnienia. Myślę, że próbuje coś zbudować i zajmie to trochę czasu”.

„Najbardziej boli mnie to, że gdy ja byłem w klubie i mieliśmy gorsze momenty, wciąż potrafiliśmy się zakwalifikować do Ligi Mistrzów. Kiedy odpadaliśmy z tego turnieju, czuliśmy duże rozczarowanie, mówiliśmy: „Musimy być w Lidze Mistrzów, musimy mieć wyzwania”. Teraz nie walczą nawet o Ligę Europy, ale jest tam grupa młodych piłkarzy, prawdopodobnie najlepsza od czasów, kiedy do pierwszej drużyny wchodziliśmy razem z Aaronem Ramseyem czy Kieranem Gibbsem. Oni potrzebują czasu”.

„Różnica polega na tym, że ja trafiłem do drużyny światowej klasy graczy i oni naprawdę mi pomogli: Cesc Fabregas, Robin van Persie, Samir Nasri. Wszyscy byli genialni i mogłem się od nich uczyć. Dlatego zajmie to trochę więcej czasu, ponieważ na tych młodych piłkarzach ciąży większa odpowiedzialność. Emile Smith Rowe był najlepszym graczem na boisku w Brentford, ale rozwój zajmie mu więcej czasu, ponieważ nie ma wokół siebie takiego wsparcia, jakie miałem ja”.

Rozmowę przeprowadził David Ornstein dla The Athletic.